‘’Het is alsof je onzichtbaar bent. Op papier bestond ik niet, waardoor ik volledig afhankelijk was van de mensen voor wie ik werkte. Wanneer mijn baas belde, moest ik direct klaarstaan, ook al had ik mijn werk al afgerond. Weigerde ik, dan dreigde hij met ontslag.
English version below.
Ik verdiende slechts dertig euro per dag en kan me geen maand herinneren waarin ik niet moest smeken om mijn salaris te ontvangen. Als je ongedocumenteerd bent, heb je geen rechten en ben je volledig overgeleverd. Ik was achttien toen ik hier aankwam, helemaal alleen. Zonder ouders, zonder geld, zonder de taal te spreken—zonder iets. Ik had niemand, behalve God. Ik heb geprobeerd naar school te gaan, maar ik moest ook geld verdienen om te kunnen eten. Dan is die keuze snel gemaakt.
Van jongs af aan kon ik al knippen, maar zonder papieren is het bijna onmogelijk om in een kapsalon te werken. Er waren snellere manieren om geld te verdienen, maar die heb ik altijd afgewezen. Mijn geloof hield me op het juiste pad. Ik had mijn familie beloofd dat ik nooit op een verkeerde manier geld zou verdienen. Dus nam ik elk baantje dat ik kon vinden, voornamelijk schoonmaakwerk.
De jaren voordat ik mijn papieren kreeg, waren loodzwaar. Er waren momenten dat ik beschimmeld brood moest eten omdat ik geen euro op zak had. Toen mijn vader overleed, kon ik niet naar zijn begrafenis. Ik wist dat als ik terugging naar mijn geboorteland, ik direct de gevangenis in zou moeten. De prijs die mensen betalen omdat ze ongedocumenteerd zijn, is ongelofelijk hoog.
Tijdens de pandemie kwam er hier in de straat een ruimte vrij, en toen heb ik mijn eigen kapsalon geopend. Mijn leven is sindsdien compleet veranderd. Het is een kleine zaak—er kunnen twee mensen tegelijk worden geknipt—maar het is precies goed zo. De zaak loopt goed en nu bevind ik me in een positie waarin ik anderen kan helpen.
Elke zaterdag ga ik de straat op om daklozen te knippen. Hebben ze geen knipbeurt nodig maar wel honger, dan haal ik eten voor ze. Inmiddels kent iedereen in de buurt mijn salon. Soms komen er mensen binnen zonder geld, maar ik knip ze toch. Gewoon, gratis.
Sommige mensen komen niet eens om geknipt te worden. Ze willen gewoon even zitten, op adem komen en hun verhaal kwijt. En dan luister ik. Soms heeft iemand gewoon de behoefte om gehoord te worden.’’
Iedere maand tot oktober 2025 deel ik een nieuw verhaal, en in september 2025 volgt een tentoonstelling. Ken je iemand die een bijzondere bijdrage levert aan de stad? Mail dan een kort profiel naar humansofamsterdam@gmail.com
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
