Patrick uit Floradorp

Op school werd ik gepest. Andere kinderen vonden me vies, en ouders waren bang dat mijn huidaandoening besmettelijk was. Dat was het niet, maar toch werd ik door de school weggestuurd. “Jij hoort hier niet,” zeiden ze. “Jij hoort op een school voor zieke kinderen.”

Ik dacht dat het pesten hier, op een school met 300 kinderen die allemaal een aandoening hadden, zou stoppen. Maar niets bleek minder waar. Ik was gek op zwemmen en keek enorm uit naar de schoolzwemlessen op woensdag. Maar toen de andere kinderen me in mijn zwembroek zagen, zagen ze ook mijn eczeem en pukkeltjes. Vanaf dat moment was ik “Pukkeltje”. Het pesten begon opnieuw. Ondanks mijn liefde voor zwemmen kreeg ik er een hekel aan.

Thuis was het niet veel beter. Mijn stiefvader was extreem gewelddadig. Eén verkeerde opmerking of beweging, en de klappen vielen. Mijn moeder kreeg de meeste klappen, en ik stond daar tussenin. Ik heb bankstellen en tafels opgevangen om mijn broertjes te beschermen. Een veilige plek om tot rust te komen had ik niet.

Ondanks dat ik zelf werd gepest, kon ik er niet tegen als andere kinderen hetzelfde overkwam. Ik deelde mijn speelgoed met kinderen die buitengesloten werden. Mijn plaatjes, knikkers en autootjes gaf ik weg. Zelf had ik veel problemen, maar op het moment dat ik anderen hielp, vergat ik die even. Dan voelde ik me beter. Misschien was dat egoïstisch, maar zo was het nou eenmaal.

In 2010 bereikte ik mijn dieptepunt. Mijn bedrijf was failliet gegaan, en het ging slecht met mijn gezondheid en daar ik raakte mijn koophuis kwijt. Zeven jaar geleden verhuisde ik terug naar Floradorp toen en zag dat de buurt is enorm snel veranderd. Vroeger woonde families bij elkaar in de straat maar het is zo duur geworden dat de volgende generatie de stad uit moet. Op straat hoorde ik mensen klagen dat Vroeger alles beter was.

Er zijn veel ouderen en zieke mensen in de buurt die hulp nodig hebben bij huishoudelijke taken en kleine reparaties. Veel van hen moeten rondkomen van slechts €50 per week, waardoor het inhuren van hulp geen optie is. Ik ben elektricien, en samen met een groep vrijwilligers begonnen we klusjes uit te voeren in en om het huis.

Het nieuws verspreidde zich snel, en al gauw hoorden steeds meer mensen over ons. Onze dienst werd enorm populair. Daarnaast kochten we een kleine elektrische auto om ouderen en mensen met een mobiliteitsbeperking op te halen en naar hun bestemming te brengen.

Ik doe dit nu vijf jaar fulltime, zeven dagen per week, en we hebben al duizenden mensen geholpen. De helft van de buurt heeft mijn nummer. Als elektricien zou ik makkelijk een baan kunnen vinden met een fatsoenlijk salaris—maar wat gebeurt er dan met de mensen in mijn buurt? Wie helpt hen dan?

Amsterdammers zijn mijn mensies. Ik worstel nog steeds met mijn huidaandoening. Soms sta ik bij iemand thuis een heg te snoeien en is de jeuk ondraaglijk. Maar dan loop ik even om de hoek, haal diep adem en ga weer verder. Ik verdien hier niks aan, en dat is helemaal oké. Mijn winst is het gevoel dat ik krijg wanneer ik anderen kan helpen. Dat heelt mij.