Zal Amsterdam over 100 jaar haar 850ste verjaardag vieren? Of hebben de bewoners dan iets anders aan hun hoofd? Stel je voor dat er droogte heerst. En dan niet even, maar een paar jaar lang, en dat niemand hen te hulp schiet. Eten en drinken is op rantsoen. Voor Blauwkapje, volop in de groei, is dat te weinig. Ze is de honger en de dorst spuugzat en gaat uit stelen. Het heeft rampzalige gevolgen voor haar ouders.
Blauwkapje woont met haar ouders in hartje Amsterdam, de stad met de duizend bruggen over haar grachten. Door de aanhoudende droogte valt er geen water meer te overbruggen. Dat is verdampt, net als het water van de rivieren in het achterland. De grachten zijn veranderd in groezelige zandbedden, bezaaid met gestrande boten, fietswrakken en ander oud roest. Alleen door de diepste grachten sijpelt nog een drabbig stroompje modderwater. De lucht is dag in, dag uit strakblauw, bomen zijn verworden tot kale skeletten en bieden geen beschutting meer tegen de genadeloze zon. Ze verzengt iedereen die zich buiten waagt. De hitte vreet zich door je huid naar binnen. Al loop je van schaduw naar schaduw, van afdak naar afdak, ontsnappen is onmogelijk. Hittegolven krijgen geen naam meer, het leven is één grote, naamloze hittegolf. Je blijft binnen op het heetst van de dag, daar heb je geen hitteplan voor nodig. Iedereen weet hoe snel je uitdroogt tussen tien en vier uur. Wie zich dan buiten waagt, hoeft geen extra water te verwachten om de dorst te lessen.
Auteur: Gemma Geurts
Blauwkapje is een van de verhalen in 'Zorgen voor later. Tien dystopische toekomstverhalen', Clavisbooks.com 2024. Gemma Geurts.
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
