Amsterdam als anker: NOS-correspondent Daisy Mohr vertrok ‘op de bonnefooi’ naar Beiroet en vond er een thuis.
De rust, dat valt haar op wanneer ze even in Amsterdam is. Voor Daisy Mohr (47), Midden-Oosten correspondent voor de NOS, is haar geboortestad relatief kalm vergeleken met haar huidige woonplaats Beiroet. “Daar is het nog een stuk chaotischer, lawaaiiger,” zegt Mohr. Ze woont nu al 25 jaar in de Libanese hoofdstad, maar keert minstens eens per jaar terug naar Amsterdam. “Het voelt altijd vertrouwd. Ondanks alle veranderingen is er ook veel hetzelfde gebleven. En ik zie de schoonheid die je misschien niet meer ziet als je er woont. Mijn man zei ooit: in Amsterdam voelt het alsof je in een historische film rondloopt.” En toch, ze zou niet zeggen dat ze de stad mist. “Ik ben niet zo van het missen; dat kan niet als je een leven zoals dit hebt.”
Mohr werd geboren en getogen aan de Kloveniersburgwal in Amsterdam. Als 19-jarige vertrok ze naar Londen om journalistiek te studeren. Dat kon destijds niet in Amsterdam, en zoals het een geboren Amsterdammer betaamt was studeren in Utrecht of Groningen geen optie – nee, dan maar Londen. Na haar bachelor zou ze in Engeland blijven voor een master Middle Eastern Studies, maar ze wilde eerst Arabisch leren en de regio zelf meemaken. Zodoende vertrok ze in 2002 ‘op de bonnefooi’ naar Beiroet. “Ik had nooit gedacht dat ik hier bijna 25 jaar lang zou blijven.”
De invasie van Irak was de eerste reden om in de regio te blijven. Mohr werkte als freelance verslaggever voor onder meer Het Parool en besloot vanuit Bagdad verslag te doen van de oorlog, samen met een groep andere journalisten. Een van hen was Jeroen Oerlemans, de fotograaf en oorlogsjournalist die in 2016 in Libië werd doodgeschoten door een sluipschutter van IS. Hij was een van haar beste vrienden.
Ondanks deze gevaren hield het Midden-Oosten haar vast – het avontuur, de mensen, de Libanese keuken en vooral ook de liefde. Al tijdens haar eerste week in Beiroet ontmoette ze haar Libanese man, een voormalig restauranthouder en eveneens werkzaam voor internationale media. Ze hebben inmiddels drie kinderen van vijftien, veertien en twaalf jaar oud.
“Amsterdam voelt altijd vertrouwd. Ondanks alle veranderingen is er ook veel hetzelfde gebleven. En ik zie de schoonheid die je misschien niet meer ziet als je er woont. ”
Sinds eind 2019 is Mohr Midden-Oosten correspondent voor de NOS. Haar jaren als NOS-correspondent waren ook de meest bewogen jaren die ze in Libanon meemaakte. Op 4 augustus 2020 werd de haven van Beiroet getroffen door de grootse niet-nucleaire explosie van de 21e eeuw. De jaren daarop volgde de zwaarste economische crisis van honderd jaar Libanon. Vorig jaar werd het land het strijdtoneel van een oorlog tussen Israël en Hezbollah.
“Dan leef je opeens in een oorlog met drie tieners,” zegt Mohr. “Het is niet makkelijk om zoveel verwoesting en menselijk leed om je heen te zien. Het maakt het ook extra lastig om verslag te doen als het geweld zó dichtbij gebeurt. Toch waren we overtuigd, ook de kinderen, dat we wilden blijven.” Het voordeel is dat het gezin net iets buiten de stad woont, waar het relatief rustig was. Het leven kon grotendeels doorgaan. “In zo’n periode is het wel heel fijn om Amsterdam in mijn achterhoofd te hebben als een soort anker. Mocht het ooit nodig zijn, dan kunnen we altijd terugkeren. Dat is een luxepositie die andere Libanezen niet hebben.”
Voor het geval dat ze ooit naar Amsterdam verhuizen, heeft Mohr ervoor gezorgd dat haar kinderen ook hier een leven hebben. Ze komen jaarlijks in Amsterdam, hebben hier vrienden en spreken goed Nederlands. “Ze voelen zich er thuis. Het zou heel goed kunnen dat mijn oudste in Nederland gaat studeren.”
Amsterdam en Beiroet hebben meer met elkaar gemeen dan buitenstaanders zouden denken, vindt Mohr. Beide steden zijn qua formaat niet ontzettend groot, maar hebben wel de allure van een wereldstad. “Beiroet is een bruisende, internationale stad met veel geschiedenis, musea, uitgaansleven en prachtige architectuur. Libanon en Nederland kennen beiden een rijke geschiedenis als kleine handelsnaties aan zee, waar mensen uit de hele wereld naartoe kwamen. Die overeenkomst voel je misschien ook.”
Als correspondent doet ze haar best om ook die mooie kanten van het land en de regio te laten zien: de warmte van de mensen, de gastvrijheid, humor en veerkracht. In langere documentaires heeft ze daar ook aandacht aan besteed, maar voor een nieuwszender als de NOS is dat lastig. “Het nieuws heeft me niet altijd de kans gegeven om positieve verhalen te vertellen. Maar je kunt altijd proberen om mensen te spreken die de veerkracht laten zien. Zelfs tijdens een oorlog gaat het leven op veel plekken door: restaurants blijven open, verjaardagen worden gevierd. Juist door alle onzekerheid is het leven hier heel intens, op een positieve manier. Men haalt er het meeste uit zolang het kan.”
Auteur: Roxane Soudagar van Bureau Wibaut
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
