Ze bouwden een Keukenhof in New Jersey en kijken AT5 om te volgen wat er gebeurt in haar Amsterdam. Maar na 52 jaar is voor Daria Jansen (75) de Verenigde Staten toch home.
Toen een oudtante de 22-jarige Daria vroeg of ze mee wilde op reis naar het verre Amerika, moest ze eerst aan haar baas vragen of ze wel zo lang weg mocht. Het was 1973. Ze woonde nog bij haar ouders in de buurt van het Olympiaplein en werkte bij een groothandel in gedestilleerd en frisdranken die leverde aan Amsterdamse restaurants en cafés. De reis zou zes weken gaan duren. “Als je maar niet de moed hebt om daar te blijven”, grapte haar baas.
Daria kwam terug, zoals beloofd, maar niet voor lang. Op een barbecue in New Jersey had ze Kees ontmoet, afkomstig van een bollentelersfamilie uit Noordwijkerhout. Op zijn zestiende was hij helemaal alleen aangemeerd op een vrachtschip om in de Verenigde Staten te gaan werken. Drie weken lang was hij zeeziek en eenzaam. “Hij bad niet tot God dat de reis goed zou gaan, hij bad: ‘Alsjeblieft, God neem me’. Zo erg was het.” Enkele jaren later was daar Daria, die naar hem lachte vanuit het zwembad bij de barbecue. Hij vroeg haar of ze New York al by night had gezien. Enkele dagen later nam hij haar mee uit.
Het was liefde op het eerste gezicht, vertelt Daria Jansen (75) via Facetime. Ze weet nog precies hoe ze het, weer in Amsterdam, haar moeder vertelde, tijdens de afwas. “Ik zei: ‘Mam, ik ga terug naar Amerika. Ik heb de liefde van mijn leven ontmoet’.” Haar van oorsprong Oekraïense moeder begreep het. Ook zij was op slag verliefd geworden op de Amsterdammer die net als zij was gedwongen te werken in Duitsland gedurende de Tweede Wereldoorlog. Ook Daria’s vader gunde haar alle geluk. “Van hem mocht ik altijd alles.” Twee maanden later kwam Kees haar ophalen. Met het vliegtuig deze keer.
Ondanks de verliefdheid was de eerste periode moeilijk, onder andere door onmin binnen het kassenbedrijf dat Kees had met een broer en schoonzus. Na de geboorte van dochter Tatjana kreeg Daria heimwee. “We woonden een beetje buiten het dorp, wel aan een straat met meerdere huizen eraan, maar zonder voetpaden. Ik wilde wandelen met de kinderwagen, bij vriendinnen langs, de baby laten zien. Dat kon daar niet.” Kees opperde dat ze misschien beter naar Nederland kon gaan. “’Blijf zolang weg als je nodig hebt, we zien het wel’, zei hij.” Na twee heerlijke weken in Amsterdam belde ze hem op dat ze naar huis kwam. “Daarna was de heimwee over.”
Ze kregen een zoon, Casey. Het kassenbedrijf, met onder meer tulpen, chrysanten en kerstrozen op pot, was nu volledig in handen van Kees en floreerde. Daria werkte volop mee in de zaak. Ze hadden het goed. Fast forward: sinds zeven jaar is er een tweede bedrijf: Holland Ridge Farms. Een soort Keukenhof, maar dan in New Jersey. In het voorjaar staan de velden vol tulpen (8 miljoen stuks!), in het najaar vol zonnebloemen. De bollen komen uit Noord-Holland. Met kerst schittert de kerstverlichting. Er is een kinderboerderij. Er zijn festivals met foodtrucks, Hollandse souvenirs. En de bloemen mogen worden geplukt. “De mensen vinden het prachtig.”
Afgelopen april is er een molen geopend, gebouwd door twee kleinzoons. “Echt buitenjongens”, zegt Daria liefdevol. “Met gouden handjes.” De gerooide bollen worden verkocht als veevoeder en voer voor herten – ook die handel is nieuw. Ondernemersgeest is wat Amerikanen en Hollanders gemeen hebben, zegt Daria.
Holland Ridge Farms wordt gerund door Casey, ondersteund door vader Kees. Dochter Tatjana, onderwijzeres, helpt waar ze kan. Daria en Kees wonen inmiddels in Florida, waar zij al jaren overwinterden, maar Kees is nog regelmatig in New Jersey. Daria vermaakt zich opperbest met haar vriendinnen en op de golfclub. Als binnenkort hun nieuwe huis gereed is, zal Kees er ook meer tijd doorbrengen. Alhoewel: “Met pensioen zal hij wel nooit gaan. Hij kan het niet loslaten.”
Al die jaren bleef het draadje met Nederland en Amsterdam intact. Ze lezen de Telegraaf en via NLZIET kijken ze Nederlandse televisie. Dagelijks het journaal en AT5 om op de hoogte te blijven van wat er in Amsterdam gaande is. “Die stad zit in mijn hart.” Bijna jaarlijks gaan ze op familiebezoek. Vorig jaar, toen ze vijftig jaar getrouwd waren, zijn ze met het hele gezin, inclusief kinderen en kleinkinderen, achttien man in totaal, naar Nederland gevlogen. Ze huurden een bus die de bochten van sommige Amsterdamse straten niet kon maken.
Ze vindt het lastig te omschrijven wat het is dat ze soms mist. Het heeft iets te maken met het volkse straatleven dat ze zich uit haar jeugd herinnert. Met een kletspraatje maken in de tram. Amsterdamse humor aan de toog. Mensen kijken op een terrasje. “Hier zijn de mensen ook vriendelijk hoor, maar het duurt altijd eventjes. Ze maken niet zomaar een gebbetje.”
Jarenlang zei Daria tegen Kees dat ze terug zou gaan naar Nederland als hem iets zou overkomen. Maar zo voelt het niet meer. “Mijn kinderen zijn hier opgegroeid, die hebben hier hun gezin. En ik ben hier al 52 jaar, bijna driedubbel zo lang als ik in Nederland heb gewoond. Dus nee, ik ga nooit meer terug, dit is nu ons land.”
Brenda van Osch van Bureau Wibaut
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
