In 2025 deden ruim 5000 leerlingen uit groep 5 en 6 mee aan 2 speciale schrijflessen. Het thema: schrijf een verhaal over jouw Amsterdam van de toekomst. Stichting De Schoolschrijver had voor hen deze lessen en een leerkrachtenworkshop ontwikkeld, en er een grote schrijfwedstrijd aan verbonden. Een creatief cadeau ter gelegenheid van de 750ste verjaardag van Amsterdam.
Ik loop door Amsterdam en ik ga het museum binnen. Het museum heet, het oude Amsterdam. Het is een heel groot museum, maar ik vind het eigenlijk geen museum. Ik vind het gewoon een glazen bol boven het oudste deel van Amsterdam, de oude binnenstad. Ik vind het natuurlijk wel leuk, omdat je daar kan spelen. Het fantastische voetbalveldje in het restaurant vind ik vooral leuk, omdat er allemaal lichtjes zijn. Er is ook muziek en er is zelfs een disco modus. Helaas moet je daarvoor betalen. Wel 100 servi want euro’s bestaan al lang niet meer. Helaas ben ik er maar 1 keer geweest, namelijk op mijn verjaardag. Maar goed, ik ga het nu niet over het superleuke voetbalveld hebben. Al zou ik het natuurlijk wel willen.
Ik ga het over mijn gekke, avontuurlijke gebeurtenis hebben. Zal ik gaan beginnen? Oké! Ik was aan het wandelen door het museum. Toen ik ineens een groot schilderij zag. Dat hing daar normaal niet. Dus ik kwam dichterbij. Ik was heel nieuwsgierig. Het leek een beetje op een portaal, wat pas is uitgevonden. Ik keek om mij heen, maar niemand leek het te zien.
Ineens hoorde ik een stem achter mij. ‘Hoi Willem!’ Ik schrok ‘Aaah wie ben jij? Ik heet Simone, zei ze vriendelijk. ‘Ken ik jou niet ergens van?’ Ik dacht aan het digitale boek van mijn moeder. Ik zei wat is je achternaam? Dijkstra kreeg ik als antwoord. ‘Ben je dan niet mijn overgrootoma?’ ‘Natuurlijk ben ik je overgrootoma’. Wat dacht je anders’ ik ben niet eens een schilderij maar dit is een portaal.’ ‘Dat wist ik al! Maar die zijn in die tijd nog niet uitgevonden. Ze bestaan nog maar 5 jaar. Maar dat is een ander verhaal.
Maar waarom praat je eigenlijk met mij’? Omdat er een grote ramp gaat gebeuren!’ ‘Echt?!’ ‘Het museum gaat namelijk instorten.’ ‘Zal ik naar je toe komen?’ ‘oké’ Ik dacht dat ziet er niet uit met haar oude kleding. Misschien gaat ze wel andere kleding dragen.
Vijf minuten later komt Simone uit het portaal. Ze zag er gek uit met haar jurk en haar hoge hakken. Ik zei het maar niet… We gingen samen op pad naar de bewaking. We klopten aan. Kom binnen, zei een donkere, zware stem. We gingen naar binnen en stonden in een klein kamertje met heel veel zwevende computers. De bewaker zat in een vliegende stoel.
We rende naar hem toe en zeiden: ‘Het museum gaat instorten!’ De bewaker draaide zich heel snel om en zei: ‘ Ho, ho, ho. Wie zijn jullie eigenlijk?’ ‘ Willem en Simone!’ Zeiden we tegelijkertijd ‘Werken jullie hier?’ ‘Nee maar het is dringend!’ ‘Oké zeg het maar.’ ‘Het museum gaat instorten!’ ‘Ja ja en ik ben de kerstman! Ik heb geen tijd voor onzinpraat’ ‘Maar.’
Helaas was het al te laat, de bewaker had ons al de deur uit geteleporteerd. Ik zei tegen Simone: ‘Niet echt aardig die bewaker hé? Wat moeten we nu doen?’ Simone had een geweldig plan. We gaan naar de kleedkamer van het personeel en we kleden ons om als glazenwasser. We gingen naar het dak, we moesten alleen nog door de gezicht herkenning maar helaas lukt het niet. Ons plan was mislukt!
Er was nog maar één mogelijkheid en dat was inbreken. Die nacht gingen we terug naar het museum. We waren allebei zwart gekleed. We gingen de glazen bol op en daar verderop zat een gigantische barst. Simone had de beste speciale fantastische lijm bij zich. Ze lijmde de barst dicht. Ineens ging het alarm af. Het was zo schel dat het glas brak. Er ontstond zelfs brand! Ik viel naar beneden tussen de glasscherven. Het was een harde klap. Ik werd duizelig en toen zag ik niets meer.
Ik werd wakker in het ziekenhuis er stonden heel veel mensen met witte jassen om mij heen. (Ja ook mijn vader en moeder!) Ik voel me weer duizelig en mijn ogen vallen dicht. Ik word weer wakker, maar deze keer thuis in bed. Simone staat naast me. En zei ‘Gaat het?’ Ik antwoord niet. Maar gek genoeg is er helemaal niks met haar! Ineens is ze weg.
Nu is het 1 jaar later. Alles is gelukkig weer goed met mij.
Ties
Basisschool Poseidon
Er deden 205 schoolklassen van 75 scholen uit Amsterdam en Weesp mee aan het project. De 2e schrijfles werd live in de klas gegeven door kinderboekenschrijvers, ook wel Schoolschrijvers genoemd. Deze schrijvers motiveerden de leerlingen om hun verhalen nóg beter te maken.
Leerkrachten stuurden de origineelste toekomstverhalen in voor de schrijfwedstrijd. De jury bestond uit kinderboekenschrijver Zindzi Zevenbergen, journalist Merel Westrik en directeur digitalisering en innovatie van de gemeente Amsterdam, Ger Baron. Samen selecteerden zij 8 finalisten.
Op 15 oktober kwamen alle finalisten met hun hele klas naar het knallende finalefeest in de OBA. Aan het eind van het feest maakte wethouder Marjolein Moorman van Onderwijs de 3 winnaars bekend. Zij wonnen een leeszitzak voor op school – een plek om lekker te lezen en nieuwe verhalen te verzinnen.
Dit unieke taaloffensief werd mede mogelijk gemaakt dankzij een samenwerking met lokale partners, stichting Kleine Lettertjes, de Bibliotheek, BBO Amsterdam, bureau Amsterdam 750 en de gemeente Amsterdam. Samen onderstrepen we het belang van schrijfplezier en de kracht van verhalen vertellen, en betrekken we jonge Amsterdammers nog meer bij hun eigen stad.
De Schoolschrijver biedt al 15 jaar interactieve lesprogramma’s en inspirerende trainingen rond lezen en schrijven voor alle basisscholen. Met een belangrijke rol voor professionele kinderboekenschrijvers, de Schoolschrijvers en (actuele) jeugdliteratuur. Met als belangrijk doel: ieder kind taalsterk.
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
