Charles Benschop

Hoe ben je in de Uitvaartverzorging terechtgekomen?

Ik begon mijn carrière eigenlijk in de verpleging, in de opleiding voor ziekenverzorging. Tijdens mijn opleiding kwam ik in aanraking met mensen die op het punt stonden om te overlijden. Dit was eind jaren negentig, en de uitvaartbranche was destijds nogal traditioneel en gestandaardiseerd. De uitvaartondernemers bepaalden alles volgens vaste protocollen. Mijn collega en ik vonden dat het anders moest en besloten om de vakopleiding te volgen. Zo rolde ik uiteindelijk in dit vakgebied.

Jij ontmoet mensen op hun meest kwetsbare momenten. Hoe ga je daarmee om?

Het kan soms behoorlijk zwaar zijn. Vooral omdat iedereen in Weesp mij kent als de uitvaartondernemer, en ik kom bij zoveel verschillende families. Bijna elk huis heeft een verhaal voor mij. Bovendien zie ik steeds vaker mensen die zelf hun uitvaart regelen, en dat kan heel intens zijn. Het herinnert je aan je eigen kwetsbaarheid en sterfelijkheid, omdat je soms met mensen van dezelfde leeftijd werkt. Daarnaast  moet je je professionele grenzen bewaken, maar dat betekent niet dat het je niets doet.

Brengt het ook voldoening met zich mee ?

Zeker, er zit veel voldoening in dit vak. We kunnen echt iets betekenen voor mensen. Het laatste afscheid is een moment dat je maar één keer kunt doen, en fouten zijn onvergeeflijk. Wij leggen de lat altijd hoog. Verder organiseren wij jaarlijks, eind november, een Lichtjesavond. Dit doen wij op de begraafplaats, in samenwerking met de begraafplaats zelf. Wij bieden dit aan als een moment van herdenking. Er is muzikale omlijsting en wij lopen langs de graven met een doedelzakspeler en kaarsjes. Tijdens dit evenement spreek ik met veel mensen, en er komen mensen die tien jaar geleden iemand hebben verloren, of juist recent. En dan hoor je al die verschillende verhalen.

Dat moet ontzettend bijzonder zijn?

Zeker, er zijn mensen die zelfs na tien jaar nog steeds bezig zijn met het verwerken van hun verlies. Anderen hebben het misschien wel verwerkt, maar bezoeken nog steeds dagelijks de begraafplaats. Er staat geen tijdslimiet op rouwen. Sommige mensen zijn snel geneigd te denken dat het na de uitvaart voorbij is. Maar, zoals Toon Hermans in zijn gedicht zegt: “Als de rouwstoet is verdwenen.” Iedereen verwerkt verlies op zijn eigen manier.

Welk moment is jou het meest bijgebleven of wat is jouw  meest memorabele ervaring?

Er zijn zoveel bijzondere momenten, maar de MH17-ramp heeft een diepe indruk op mij achtergelaten. Het is bijna tien jaar geleden, maar het was echt een onwerkelijke en aangrijpende ervaring. Wij hebben veel uitvaarten verzorgd voor mensen uit Weesp en de omliggende regio, en het duurde maanden voordat alles was afgerond. Het was een situatie die echt buiten het gewone viel.

Mensen denken vaak dat je eraan gewend raakt of dat het je niet raakt, maar dat is niet waar. In dit vak weet je hoe je met emoties moet omgaan, maar sommige situaties, zoals de MH17-ramp, testen echt je vermogen om ermee om te gaan. Het is een balans tussen professionaliteit en empathie, en soms kom je echt aan je eigen grenzen.De sleutel is het bewaren van professionele afstand.

Naast je werk, ben je heel actief en betrokken met lokale initiatieven. Hoe zie je de toekomst van Weesp en welke ontwikkelingen hoop je te zien?

Ik denk dat Weesp een mooie toekomst tegemoet gaat. De stad groeit en er zijn veel nieuwe projecten gaande. Ik hoop dat wij onze historische charme kunnen behouden terwijl wij ook meegaan met de tijd. Duurzaamheid is natuurlijk een belangrijk thema, en het is goed om te zien dat daar ook in de ondernemersvereniging aandacht aan wordt besteed.

Dit klinkt positief. En hoe zit het met je eigen toekomstplannen? Zijn er nieuwe uitdagingen of projecten waar je naar uitkijkt?

Zeker, ik ben altijd op zoek naar manieren om mijn dienstverlening te verbeteren en aan te passen aan de behoeften van mensen. Ook blijf ik betrokken bij lokale initiatieven, want ik geloof dat we samen onze stad sterker kunnen maken. Daarnaast hoop ik natuurlijk op persoonlijk vlak gezond te blijven en nog vele jaren dit bijzondere vak te kunnen uitoefenen.

Auteur: Maria Mihailova
Dit verhaal is onderdeel van Ongekend. Weesp