Jongeren van scholen in het voortgezet onderwijs in Amsterdam deden mee aan een verhalenwedstrijd in het kader van de viering van Amsterdam 750, met als startpunt: “Mijn Amsterdam in de toekomst”. Dit is het verhaal van Lilly.
Lucy en haar jongere zusje Vera zitten op de Harry Potter school in Amsterdam. Het is een speciale school, maar in de klas van Lucy zitten behoorlijk vreemde kinderen. Die ochtend was het tijd voor Frans. Maar in plaats van mevrouw Witjes, kwam de directrice voor de klas staan met een aankondiging: ‘’Kinderen, zei ze, vanaf vandaag zijn alle leraren ontslagen en vervangen door alles kunnende robots’’.
De hele klas was enthousiast, behalve Lucy maar ze zei niets. De directrice zette de robot gewoon hupsakee voor de klas. De robot activeerde meteen. Bij het zien van de kinderen, begon het tik-tack dansje te doen. De kinderen realiseerden zich dat deze robot geen les kon geven en begonnen door de klas te rennen.
Op dat moment werd de robot woest en pakte Jens en Marijn bij hun kraag en smeet hen op hun stoelen. Dat hadden de kinderen niet verwacht. Vervolgens kreeg Anne, het nieuwe meisje uit de klas een etui tegen haar hoofd. Toen ze begon te huilen deed de robot niets. Toen zei Lucy opeens: ‘’De robot kan geen emoties lezen’’ en sloeg een troostende arm om Anne heen. Toen de robot dit zag werd het voor de tweede keer ongelofelijk woest en greep Lucy bij haar haar vast en tilde haar het raam uit.
Op dat moment schreeuwde Joris het stoerste jongetje van de klas tegen de robot: ‘’Laat Lucy los jij engerd!’’ de bel ging voor de leswisseling. Toen de robot dat hoorde tilde hij Lucy naar binnen en deed de deur voor de andere kinderen open. Lucy dacht dat het niet gekker kon worden dan het al was, maar jawel hoor, toen ze wiskunde zouden hebben, deed de robot helemaal niets.
Martijn, die verstand had van technologie omdat zijn vader een garagebedrijf had zei:’’ De robot is overbelast.’’ Wat betekent dat?, vroeg de rest van de klas aan Martijn.’’ Dat betekent dat ze teveel werk tegelijk moeten doen en daar kan hun geheugen niet tegen.’’ Die middag haalde Lucy Vera op en gingen zij samen naar huis. Hun moeder was nog aan het werk. Lucy en Vera’s moeder was een wetenschapper die onderzoek deed naar AI. Lucy vroeg zich af wat er met alle was leraren gebeurd was. Zij wist dat hun moeder woest zou worden als ze Vera straks alleen en zonder Lucy thuis zou aantreffen. ‘’ Vera moet zolang maar naar de buren, het is niet anders’’, dacht Lucy.
Ze moest en zou weten waar de leraren waren gebleven en als ze dat had uitgevonden, zou ze samen met de leraren tegen de robots vechten. Toen Lucy met Vera bij de buren aankwam, twijfelde ze of het wel zo’n goed idee was om de leraren te zoeken. Stel je voor dat ze niet met haar tegen de robots wilden vechten.’’ Niet bang zijn’’, Lucy zei ze tegen zichzelf. Ze belde aan en de buurvrouw deed open. ‘’Hi Lucy, zei ze, wat kom je doen?’’. Zouden jullie even op Vera willen passen?’’ Natuurlijk zei de buurvrouw’’ en ze wenkte Vera de kamer in. Vera zei: ‘’Lucy waar ga je naartoe?’’ Lucy zei:’’ ik moet even iets doen, maar ik beloof dat ik zo snel mogelijk weer terugkom.’’
Nadat ze Vera wel honderd knuffels had gegeven ging ze op pad. Ze vroeg aan iedereen die ze tegenkwam of ze toevallig een leraar voorbij hadden zien lopen. Maar niemand had een leraar zien lopen of gezien. Lucy was ten einde raad. Dit was een ramp! Ze zou niet nog een hele schooldag met overbelaste robotten overleven.
Twee kilometer veder op, waren de leraren opgesloten in de voormalige Heinekenbrouwerij. Ze waren ontvoerd door de robots die de hele school hadden overgenomen. Plotseling hoorde ze geluid en kwam er een kung- fu krijger binnen, die tegen de leraren zei:’’ schiet op, ik wil jullie geen kwaad doen, maar als jullie kans willen maken tegen die robots zullen jullie eerst vijf jaar moeten trainen in een geheime kung- fu basis in Japan.’’
Zo gezegd zo gedaan. De leraren werden in de hyperloop meegenomen naar Japan en opgeleid tot echte kung -fu strijders. Lucy die van niets wist, was na een lange zoektocht teruggekeerd naar huis. Eerste haalde ze Vera op bij de buren en vervolgens gingen ze naar huis waar Lucy eten aan het koken was. Hun moeder was zo moe van haar lange dag dat ze op het bed was gaan liggen en in slaap gevallen was. Het was al acht uur en Lucy poetste Vera’s tanden. Ze legde Vera in bed ging haar eigen tandenpoetsen en zij ging ook naar bed toe. In Japan waren de leraren net klaar met hun kung fu training die vijf jaar had geduurd. De volgende ochtend kreeg Lucy post van mevrouw Witjes. Lucy was verbaasd. Mevrouw Witjes vroeg of Lucy haar en nog een paar andere leraren wilden ontmoeten op een geheime plek. Daar hoefde ze geen twee keer over na te denken. Ze kleedde zich snel aan sloop heel zachtjes de trap af en ging naar de plek die mevrouw Witjes had beschreven in haar brief.
Na ongeveer één minuut kwamen er van alle kanten kung- fu vechtende leraren aan. Lucy werd er totaal door verast. De leraren legden uit dat ze door de overbelaste robots waren ontvoerd naar de voormalige Heineken Brouwerij. Toen de leraren waren uitverteld gingen Lucy en zij naar school en vochten tegen de overbelaste robots. Ze kregen ze een ere lintje van de Koning, omdat ze zo moedig waren geweest.
Auteur: Lilly School: Tobiasschool, 2C
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
