“Mijn zus en ik waren erg op elkaar aangewezen. Mijn vader was er niet en mijn moeder was vaak weg, waardoor we al jong voor onszelf moesten zorgen. We deden boodschappen, kookten en hielden het huishouden draaiende. Daardoor werden we heel snel volwassen.
Toen ik vijftien was, vertrok mijn zus naar Amerika. Dat vond ik ontzettend moeilijk; ik miste haar enorm. Een jaar later ging ik zelf het huis uit en verhuisde naar Amsterdam. Dat is eigenlijk heel jong. Dat kun je je nu bijna niet meer voorstellen.
Ik heb jarenlang in de gezondheidszorg gewerkt, vooral met jongeren. In hun verhalen herkende ik vaak iets van mezelf. Ik probeerde hen de steun te geven die ik als tiener zo gemist had. Maar in de zorg word je voortdurend beperkt door regels en modellen. Als iemand meer nodig had dan vijf gesprekken, moest je je tóch aan het protocol houden. Het voelde alsof je je werk niet goed kón doen. Steeds vaker hoorde ik collega’s zeggen: ‘Ik kan mijn werk niet goed doen.’ Na 28 jaar besloot ik dat het genoeg was. Ik dacht: desnoods ga ik houthakken in het bos.
In die tijd woonde mijn schoonvader hier om de hoek. Hij had Alzheimer en raakte de weg naar het Amsterdamse Bos kwijt. Elke zondag namen we hem mee naar de fietsverhuur, en aten we samen een ijsje. Toen ik hoorde dat de fietsverhuur ging stoppen, wist ik meteen: hier moet een buurtplek komen. En zo besloot ik het over te nemen.
Ik begon met koffie schenken en maaltijden uitdelen aan mensen die het moeilijk hadden of eenzaam waren. Ik wilde hier het gevoel van een dorp brengen. Al snel merkte ik hoeveel armoede en eenzaamheid er in dit deel van Amsterdam-Zuid was.
Mijn doel was om een plek te creëren waar iedereen welkom is, waar activiteiten worden georganiseerd voor en door buurtbewoners. Jongeren die hun weg nog niet hebben gevonden, krijgen hier de kans om mee te werken. Ook mensen die al lang niet hebben gewerkt, of die door neurodiversiteit of andere redenen buiten de maatschappij vallen, krijgen hier weer een plek. Het belangrijkste vind ik dat iedereen voelt dat ze erbij horen.
We hebben het in de maatschappij vaak over ‘afstand tot de arbeidsmarkt’. Maar ik zie het juist andersom: de arbeidsmarkt heeft een afstand tot de mensen. Alsof iedereen in dezelfde mal moet passen. De maatschappij zou meer moeten meebewegen. Het is echt niet zo moeilijk om mensen een plek te geven. Ik weet hoe belangrijk dat is, want ik had dat zelf niet. En ik had het zó graag gehad.”
Debra Barraud is a Dutch photographer best know for her storytelling platform ‘Humans of Amsterdam.’ She aims to capture the essence of what makes all human beings special and unique. Debra is convinced that every person has a story to tell.
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
