Jongeren van scholen in het voortgezet onderwijs in Amsterdam deden mee aan een verhalenwedstrijd in het kader van de viering van Amsterdam 750, met als startpunt: “Mijn Amsterdam in de toekomst”. Dit is het verhaal van Lauren.
Ik ben Luan Bellinga, twaalf jaar oud. Ik draag skinny jeans, een oversized trui waar nog een vlek van karamel iced coffee op zit, en mijn haar zit in een soort georganiseerde chaos. M’n lievelingsstijl.
Op school gaat alles goed. Iedereen haalt een 10 voor Engels, zelfs als ze gewoon “Slime is nice!” op een toets schrijven. Iedereen… behalve Meisje Djamila.
Djamila zit op een alternatieve school waar ze leren rijmen in regenboogtaal. Ze zingt haar antwoorden en zegt dingen als: “I goed to the slime!” Dan moeten Bibi en ik zó hard lachen dat we bijna van de stoel glijden.
Ja, Bibi. Slijm Bibi. Zij is 14. Twee jaar ouder. Slimmer dan iedereen in slijm, maar zakt elke keer weer keihard voor Engels. We zijn onafscheidelijk. Slijmvrienden. Iced- coffee-maatjes. TikTok-slijmduo. Ik help haar met Engels. Zij helpt mij met… nou ja, beroemd zijn.
Samen maken we nieuwe slijmsoorten: Unicorn Pudding Slime Silent Fart Slime Slime that screams when you poke it™
Op een dag, na haar eerste 10 voor Engels (door míjn lessen, hallo), zegt ze ineens: “Luan… wil je later met me trouwen?”
Ik staar haar aan. Zeg: “Later?” En zij:
“Nee. Vrijdag.”
Vrijdag. Drie dagen later. Op het dak van het Paleis op de Dam. Onze ouders dachten dat het een performance was. Tot we echte ringen hadden. Tot Bombardilo Crocodilo – onze huisdierkrokodil met een glitterzadel – de ringen in z’n bek bracht. Ik, 12 jaar. Zij, 14. Zij in een jurk van holografisch slijm. Ik in m’n trui met “JUST SLIME IT” op de borst.
We zeiden allebei: “JA.”
En toen we kusten… brak de hemel open. Er hing iets in de lucht. Niet gewoon regen. Geen confetti. Slijm. Maar hoe, wist ik nog niet.
Het is nu 2050. Ik ben Luan, 37 jaar oud. Getrouwd met Bibi – al 25 jaar. En de wereld… tja… de wereld is slijm.
Het begon kort na de bruiloft, in 2026. Mensen begonnen te merken dat hun geld… smolt. Briefjes werden klodders. Muntgeld plakte vast aan je handen. De banken werden slijmbronnen.
En toen kwam de Grote Omwisseling: Slijm werd geld.
Mensen kregen salaris in potjes. Supermarkten vroegen: “Betaal je met Fluffy of Glitter?” De rijksten waren de slijmmakers. En raad eens wie het grootste slijmimperium al had?
Wij.
Het Paleis op de Dam werd het Hoofdkantoor van de Slijmwereldorde. Muren roze met holografisch glans. De vloer zacht als jelly. We installeerden een iced coffee fontein in elke kamer.
Onze kinderen? Serena – premier van Slijmland. Blair – CEO van een slijmbeautybedrijf. Barba Pappa – onverklaarbaar, zwevend, maar enorm geliefd op intergalactisch TikTok.
En Djamila?
Ze woont in een “No Slime Zone” in een verlaten hoekje van België. Ze zingt protestliedjes als “I want my coins back” en “Stop this glibber nonsense”. Af en toe sturen we haar een potje slijm met een glitterhartje erop. Passief-agressieve liefde, noem ik dat.
Ik geef nu les op de Slijm Universiteit. Bibi en ik hebben de Engelse taal herschreven in slijmletters. We noemen het: Glibberlish.
De economie? Gebaseerd op slijmsoorten. “Diamond Whip Slime” is het duurst. “Crusty Crunch Slime” is voor armoedzaaiers. Iedereen weet: Je bent wat je smeert. En ik?
Ik ben Luan Bellinga. De jongen die op z’n twaalfde trouwde met een slijmkoningin. Nu Glibberleider van de Nieuwe Wereld. Ik drink iced coffee uit een gouden slimebeker. En als ik ’s avonds naar de sterren kijk, zegt Bibi:
“We did it, hè?”
En ik knik. Want ja. We did. Slijm. Liefde. Wereldheerschappij
Auteur: Lauren School: Cygnus gymnasium
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
