Kunstenaar en glasblazer Sander Boeijink (47) verruilde het drukke Amsterdam-West voor het Deense eiland Bornholm, waar je in het laagseizoen uren kunt wandelen zonder iemand tegen te komen. ‘Je voelt je dan net zo anoniem als in Amsterdam tussen de mensen.
Hij had met zijn werkgever afgesproken dat hij een jaar weg zou blijven. En dat hij terug kon komen. Want kunstenaar en glasblazer Sander Boeijink zat zó goed op zijn plek, in de glaswerkplaats van de Gerrit Rietveld Academie;, het was eigenlijk ondenkbaar dat hij zou vertrekken. Maar het leven nam een andere wending.
‘Mijn vriendin Mia en ik kregen in Amsterdam ons zoontje, Øivind. Het ging heel goed met hem. Hij groeide en leerde lopen en toen werd hij ineens ziek. Hij zakte gewoon zomaar door zijn benen. Na allerlei onderzoeken kregen we te horen dat hij een heupaandoening had, die zijn bot had aangetast. Een echte behandeling was er niet. We moesten vooral afwachten hoe het zich zou ontwikkelen. Mia is Deens, en zij heeft de Nederlandse gezondheidszorg als heel koel en afstandelijk ervaren. In Denemarken is dat anders. Daar is het uitgangspunt dat iedereen gelijk is. Je spreekt de dokter ook bij zijn voornaam aan, bijvoorbeeld. Zij is met Øivind naar Denemarken gegaan, waar de artsen wel met hem aan de slag wilden. “Kom maar deze kant op”, zei ze tegen mij, “want ik kom voorlopig niet terug.” En ik ben gegaan.’
Vrienden en familie hadden ‘absoluut niet’ zien aankomen dat Amsterdammer Boeijink de stad nog eens zou verlaten. Hijzelf ook niet, trouwens. Hij groeide op in Amsterdam-West, in een gezin met twee moeders en ging naar de Theo Thijssenschool in de Jordaan. ‘Een redelijk vrije school, waar veel kinderen zaten met creatieve ouders. ‘Als vriendjes thuis kwamen zeiden hun ouders: “Je hebt zeker weer met Sander gehangen, want je praat zo plat.” Dat is nog steeds zo. Ik kan niet verbloemen waar ik vandaan kom, iedereen hoort het meteen.’
Boeijink verhuisde met zijn gezin naar het Deense eiland Bornholm, een klein eiland in de Baltische Zee, ten zuiden van Zweden. Het is klein: in een uur en twintig minuten rij je het hele eiland rond. Er zijn een paar dorpen, veel boerderijen en verder staat het eiland vooral bekend om de mooie natuur, vol bossen, zandstranden en kliffen. In het hoogseizoen komen er veel toeristen. Op Bornholm wordt ook veel met glas gewerkt, en omdat Mia ook glasblazer is, was het een logische keuze om hier samen te gaan wonen.
‘Ik ben naar Bornholm gegaan met het idee: ik kijk wel wat het me brengt’, vertelt Boeijink. ‘Het ging me niet in de koude kleren zitten. Ik had alles in Amsterdam: familie en vrienden, ons huis, mijn werk en mijn hele netwerk, wat heel erg belangrijk is als kunstenaar. Ik heb het geluk gehad dat ik op Bornholm ook meteen werk vond in een glaswerkplaats. Daar maak ik glazen, kannen en schalen, maar ook decoratieve objecten. Allemaal in de stijl van de grondleggers van Baltic Sea Glass.
‘We konden ons hoofd boven water houden, maar het was best pittig om weer helemaal onderaan te beginnen. Mijn werk als kunstenaar – ik maak zelf sculpturen van heel fijn ijzerdraad – staat nog steeds op een iets lager pitje.’
Boeijink had zichzelf een jaar de tijd gegeven. ‘En zo lang heeft het me ook wel gekost om Amsterdam los te laten. Eilanders zijn eilanders, dat is volgens mij overal hetzelfde. Ze houden elkaar de hand boven het hoofd. De eerste tijd was het best moeilijk om overal tussen te komen. Het hielp om een kind te hebben: dan bouw je gemakkelijker een sociaal leven op.’
Als hij er zo eens bij stilstaat, dringt het tot hem door dat de tijd voorbijgevlogen is. ‘Goh, wat woon ik hier eigenlijk alweer lang.’ Hij spreekt inmiddels goed Deens, ‘met een Amsterdams accent.’ Øivind is nu 14 jaar en hij is volledig hersteld. ‘Niet door de Deense medische wonderen hoor’, lacht Boeijink, ‘gewoon omdat hij nog jong en gezond was. Hij vindt dit echt de saaiste plek waar je kunt wonen, trouwens. Als je hem vraagt waar hij vandaan komt, zegt hij “Amsterdam”.’
Natuurlijk mist Boeijink de stad soms wel. En dan vooral de diversiteit in de stad, de verschillende culturen en de keukens van de stad. ‘In Amsterdam weet ik precies waar je moet zijn. Ik hou van Indonesisch, Surinaams, Chinees… maar ik kan ook niet zomaar een kookboek openslaan en besluiten om iets Surinaams te gaan koken, want ik kan de ingrediënten hier niet kopen. We hebben geen toko op het eiland. Wel één sushi-restaurant, maar daar moet je echt niet naartoe.’
Toch slaat de balans naar de goede kant uit. ‘De omgeving is echt heel bijzonder op dit eiland. In het laagseizoen kun je uren wandelen zonder iemand tegen te komen. Ik vind dat prettig. Net zoals ik het prettig vind om in Amsterdam te lopen tussen de mensen. Dan ben je ook anoniem, maar op een andere manier.’
Of hij ooit nog teruggaat naar Amsterdam? ‘Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ik sta al ruim dertig jaar ingeschreven bij WoningNet, dus als ik ooit nog terug wil, maak ik misschien wel kans op een mooie plek. Maar ik zie het niet snel gebeuren hoor. Ik heb hier nu mijn werk en ons huis. Het is nu…’ Hij denkt even na en zegt dan: ‘Ja, het is nu goed. Het is hier mooi.’
Auteur: Brechtje Keulen van Bureau Wibaut
Nieuwsgierig geworden? Volg Sander Boeijink op instagram.
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
