Begin dit jaar moest Ellen Brudet haar legendarische poppenwinkel Colourful Goodies in de Van der Pekstraat met pijn in het hart sluiten. Nu zet ze haar missie voort als Tante Pop én hoopt ze op een doorstart. ‘Ik kreeg zó veel hartverwarmende reacties.’
We treffen Ellen Brudet in haar werkruimte op het Buikslotermeerplein, waar ze jongeren met afstand tot de arbeidsmarkt begeleidt. Voorin de ruimte zit Shaheem, een jongen met het syndroom van Down, rustig te tekenen. ‘De directeur’, noemt Ellen hem met haar plat-Amsterdamse tongval.
Al snel begint ze over haar inclusieve poppenwinkel Colourful Goodies, bij de opening in 2016 de eerste winkel in Europa met poppen van kleur. ‘Mensen missen het. Het was een ontmoetingsplek, waar je een kopje koffie kon drinken. Een verhalenhuis!’ Helaas liepen de inkomsten terug. ‘Mijn missie is overgenomen door grote bedrijven en dat is perfect, maar ik ben de dupe van mijn eigen succes.’
Ellens missie gaat door. Met haar alter ego ‘Tante Pop’ geeft ze overal workshops. ‘Mijn doel is: normaliseren. Niet ‘zo’n soort pop’, nee: gewoon een mooie pop. Tante Pop zegt altijd: je bent prachtig, krachtig, allemachtig!’ Bij die workshops staan de tranen haar regelmatig in de ogen. ‘Laatst was er een jongen die zijn vinger opstak en zei: ‘Ik heb twee moeders.’ Tante Pop vroeg meteen om applaus. Kreeg ik na afloop een mail van zijn moeder, dat ze zo dankbaar was.’
Voor Amsterdam 750 wordt haar kinderboek Nine & Mella: Feest in Amsterdam aan alle onderbouwkinderen uitgedeeld. Tijdens het festival op de Ring organiseerde ze een modeshow met diverse modellen én poppen. ‘Het was historisch!’ zegt ze met haar aanstekelijke lach.
Ellen groeide op in Vogeldorp, waar ze een fijne jeugd had dankzij speeltuin De Speelvogel en jongerencentrum De Valk, maar ook moeilijke momenten kende. De liefde van haar zwarte vader en witte moeder werd niet altijd geaccepteerd, en Ellen kreeg zelf ook te maken met racisme. Toch houdt ze van het stadsdeel. ‘Ik bén Noord’, roept ze uit.
Waar anderen termen als inclusie hebben aangeleerd, heeft Ellen het geleefd. Ze is een verbinder, met heel haar wezen. Juist daarom doet het pijn dat de winkel niet gered kon worden. ‘De gemeente noemde me een ‘systeemveranderaar’, dat heb ik omarmd. Maar de diversiteitssubsidies gaan naar anderen. Soms naar nieuwe partijen, die nog weinig kennis van Noord hebben. Dat vind ik lastig.’
Tijdens het gesprek zijn de emoties niet ver weg. Dat is ook Ellens kracht: ze voelt mensen feilloos aan en is goudeerlijk. Ze zal altijd doorgaan, ondanks haar COPD, ondanks de haat waar ze soms nog mee te maken krijgt. ‘Ik denk altijd: als de liefde van mijn ouders het kon overleven, dan kan ik het ook.’
Momenteel is ze bezig met een crowdfunding-actie voor een doorstart. ‘Bij het AT5-item over de sluiting kreeg ik zó veel hartverwarmende reacties. Het deed me beseffen dat we met heel veel lieve mensen in deze stad wonen.’ Stiekem droomt ze over een pretparkachtige winkel. ‘De Colourful Goodies Experience, met van alles te beleven voor kinderen. Dat zou fucking mooi zijn.’
Shaheem kijkt op; Ellen slaat een hand voor haar mond. ‘Sorry Shaheem! Ik mag niet schelden, hè.’ Ze staart glimlachend voor zich uit. ‘Ja, een deur die sluit, opent ook nieuwe deuren. Dat geloof ik echt.’
Dit verhaal is onderdeel van de Stadsdeel-Uitkrant, die vanwege het jubileumjaar in 2024 en 2025 zeven keer wordt uitgegeven in Noord, Nieuw-West en Zuidoost.
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
