Elke Amsterdammer heeft hem weleens zien fietsen op een van zijn bont versierde creaties, begeleid door muziek uit een grote speaker. Maar thuiskomen doet kunstenaar Warren Gregory, beter bekend als de Flowerbikeman, in zijn boot in Noord.
‘Vroeger konden ‘bootnomaden’ zoals Michelle (Warrens vrouw, red.) en ik van april tot oktober in het Noord-Hollands Zeekanaal wonen, naast het Noorderpark. Iedereen kende elkaar, het was geweldig. In het koude seizoen trokken we ons dan terug in deze jachthaven. Nu probeert de stad de bootnomaden te weren, dus verblijven we hier permanent. Dankzij een klus voor Heineken kon ik een nieuwe, betere boot kopen, dat scheelt.’
‘Er komen hier steeds meer automensen. Je ziet het in de Jumbo: zelfs tijdens het winkelen zijn ze ongeduldig. Maar de mensen van de Holiday Inn zijn vriendelijk, ze laten me hier voor de deur aan mijn fietsen werken.’
‘Noord is vrijheid! Noord is anonimiteit – hoewel dat steeds minder voor mij geldt. Natuurlijk was het vroeger rauwer. Wist je dat Wondr een bordeel was? De bootmensen gingen er graag heen. Je betaalde entree en dan ‘ontmoette’ je gegarandeerd een vrouw aan de bar. Verderop zit De Pizzabakkers, ooit mijn allereerste opdrachtgever. Helaas is die bloemenfiets in de fik gestoken. Daarna hebben we een paal bij ze voor de deur met bloemen en gras versierd.’
‘Het irriteert me. Ik zie vooral de nieuwe, rijke Amsterdammers die klagen; ze noemen me een eikel en mijn fietsen een tourist trap. Maar ik kwam hier ook als toerist, ik bleef, en nu ben ik volgens velen toch een waardevolle toevoeging voor de stad? Het probleem ligt natuurlijk bij Schiphol. De gemeente heeft vijfhonderd bankjes verwijderd, maar Schiphol blijft groeien. Zelf vlieg ik nooit meer. Vanwege het milieu, maar ook de instant gratification ervan. Vliegvelden vermoorden onze wereld.’
‘Er zijn tientallen fietsen verdwenen, gesloopt of zelfs in brand gestoken. Dat doet pijn: voor mij representeren ze nog altijd mijn vrouw, die kampt met epilepsie en geheugenverlies. Ze kreeg hier in 2010 haar eerste aanval, waarop we terugverhuisden naar Florida. Eenmaal daar bleef ze vragen waarom we niet in Amsterdam waren. Ik maakte de eerste fietsen als geheugensteun voor haar, iets wat opviel, tot we hier terugkeerden in 2018. Nu zal ze altijd bij Amsterdam blijven horen. Niemand zal Michelle vergeten.’
‘Ach, die vandalen staan sadistisch te glimlachen bij hun werk, maar ík heb ze alsnog die glimlach bezorgd, snap je? Ik glimlach het laatst. Ik wil wel mijn boosheid weer kwijtraken. Minder drinken. Mijn therapeut zei: houd controle over je playlist. Nu luister ik niet meer naar boze muziek en dat helpt echt. Verder moet ik waarschijnlijk weer geopereerd worden (Warren werd in 2017 aangereden door een auto, red.) en als ik dan gezonder ben, kan ik mijn fietsen gaan verhuren. Ik wil er niet per se geld mee verdienen, mijn leven draait vooral om Michelle: keep her happy, keep her safe.’
Tekst: Rutger Lemm Foto’s: Jaap van den Beukel
Dit verhaal is onderdeel van de Stadsdeel-Uitkrant, die vanwege het jubileumjaar in 2024 en 2024 zeven keer wordt uitgegeven in Noord, Nieuw-West en Zuidoost.
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
