Orhun Bekir Türkcan (1997), Amsterdammer en docent, reflecteert in deze aflevering op de betekenis van naamgeving in zijn familie en de bredere vraagstukken rond identiteit.
Als derde-generatie migrantenkind is hij vernoemd naar zijn opa, en zijn eigen zoon draagt de naam van zijn vader, Yasin. Hij ziet de naamgeving als een manier om zijn vader te eren en de traditie voort te zetten. In het gesprek komt ook naar voren hoe hij de band met zijn twee opa’s ervaart: één woont in Turkije, de ander in Nederland. Is er een verschil in de relatie met de opa’s, en hoe speelt de naamgeving hierin een rol? Voor Orhun is de islamitische dimensie van naamgeving nog belangrijker dan het behouden van de Turkse cultuur, maar hij benadrukt ook het praktische aspect: als docent let hij extra op de uitspraak van namen, zodat niemand zich uitgesloten voelt. Maar zou hij zijn kinderen ooit een ‘Nederlandse’ naam zoals Jan of Hans geven? Het gesprek gaat verder in op de waarde die we hechten aan namen, de discriminatie die kan voortkomen uit een ‘vreemd klinkende’ naam, en de vraag hoe de samenleving hiermee omgaat. Orhun stelt dat onze generatie en de impact van de vorige generaties — zoals zijn opa’s en oma’s — een onmiskenbare invloed hebben gehad op de huidige maatschappij. “We zijn hier met een reden.” “Teruggaan” naar Turkije is voor hem geen optie. De samenleving moet er maar mee leren omgaan, zegt hij.
Isim ve Işim is een podcast over namen, migratie en arbeid. Host Nuri Kurnaz onderzoekt hoe iets ogenschijnlijk eenvoudigs als een naam generaties met elkaar verbindt. De podcast bestaat uit zes afleveringen. Drie daarvan zijn opgenomen tijdens de zomervakantie van Turkse Nederlanders in Turkije, in de regio waar veel migranten hun wortels hebben. In drie andere afleveringen spreekt hij met Turkse Nederlanders die hun roots hebben in andere delen van Turkije.
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
