Polo Chan (45) is eigenaar van restaurant Nam Kee. Zijn vader begon het restaurant in 1981. In die tijd was de Zeedijk het epicentrum van de criminaliteit en verloedering. Toch leefde de familie onverstoorbaar verder. In Café Latei vertelt Polo zijn verhaal.
Polo Chan: “Mijn vader kwam in 1973 naar Nederland, alleen. Hij kwam uit Hong Kong via Breda naar Amsterdam. In 1974 kwamen mijn moeder en zussen ook naar Nederland. Ik werd in 1976 geboren in de Molensteeg.”
“In 1981 begon hij het restaurant Nam Kee op de Zeedijk 111-113. Nam is de voornaam van mijn vader. ‘Kee’ is een ouderwetse vriendengroet, het betekent makker, gabber.
Hoe mijn ouders bestand waren tegen de verloedering van de buurt? Ik weet het gewoon niet. Ze legden jarenlang hun hart en ziel in het restaurant. Dat deden ze twintig jaar. En sinds 2002 doen mijn broer en ik dat.
Veel mensen zeggen dat Nam Kee in wezen niet verandert; we houden vast aan de traditie. Wij hebben de Kantonese keuken, dat zijn typische gerechten als Peking eend, bami soep, wok gerechten, ze zijn niet zo heet.”
“Ik ben geboren in het Anna Paviljoen van het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis. We woonden toen in de Molensteeg. We woonden boven een seks shop. Begin jaren tachtig zaten daar veel Dominicaanse prostituees. Het verhaal gaat mijn vader mij trots aan hen liet zien. We leefden daar tot mijn zesde en toen verhuisden we naar het Pentagon in de Sint Antoniesbreestraat. Daar woonde ik tot mijn zestiende.
De Zeedijk was toen het epicentrum van de verloedering, de criminaliteit en heroïnegebruik. Maar het waaierde uit naar de Antoniesbreestraat, ook daar moesten we vaak over een junk heenstappen.
Ik werd in die situatie geboren en vond het wel gezellig. Ik kwam nooit iets tekort en vond het nooit eng; het waren allemaal bekende gezichten. Ik zie nu nog twee oude gezichten van toen. Één ken ik al mijn hele leven; hij was toen een junk en nu gaat het goed met hem.
Het straatbeeld toen? In de jaren tachtig waren er heel veel junkies. Tegelijkertijd was er nog veel open, later werden de zaken dichtgetimmerd. We kochten trekdrop en spekjes bij de snoepwinkel.
Ik werkte al vanaf mijn veertiende in de zaak, als bijbaantje. Als er teveel junks voor de zaak stonden vroegen we of ze doorliepen. Dan gingen ze gewoon weg.”
“Begin jaren negentig kwam de NV Zeedijkherstel. De echte verbetering kwam tussen 1995 en 2000. Toen kwamen er beveiligingscamera’s. Dat scheelde zeg ik zonder ervoor gestudeerd te hebben. Maar in 2000 waren er op een paar momenten van de dag extra veel verslaafden, vooral rond 13.00 uur en 19.00 uur. Ik denk dat om die tijd de dealers kwamen. Toen de camera’s kwamen durfden de dealers niet meer denk ik. En zo viel het aanbod weg. Daarna verschoof het onder andere naar de Weesperstraat en daarna was het weg.
Ik vind de Zeedijk nu mooi, qua sfeer. Voor bezoekers heeft het een bepaald imago. Maar voor mij is het gewoon thuis.
Het toerisme? Ik ben ondernemer en vind de drukte en de gekte positief. Maar ik ben ook Amsterdammer en dan vind ik de rolkoffers iets teveel. Voor mij is de Zeedijk een dorp in de stad. Ondanks dat mensen komen en gaan zijn er ook veel mensen al heel erg lang, zoals die van café De Zon, slagerij Vet, en meer zaken. Ik heb een warm gevoel bij deze buurt en vooral de straat. Na een vakantie is het echt thuiskomen.”
“Als ik naar de jaren tachtig kijk zie ik geen tragiek. Waarschijnlijk was ik te jong om dat te zien. Sowieso herinner ik me de leuke dingen wel en de negatieve niet. Misschien heb ik dat er uitgefilterd. Mijn ouders beschermden ons ook. Als ik door de buurt liep moest ik aan de hand van mijn moeder naar beneden kijken.
En ik wist altijd precies waar mijn ouders waren. Ze waren óf in het restaurant óf thuis. We waren met vijf kinderen. Onze ouders beschermden ons. Om ons heen was er een circus gaande, maar voor ons was het veilig. Mijn ouders maakten werkdagen van 12.00 uur ’s middags tot 4.00 uur ’s nachts nadat de Chinese bioscoop op de Zeedijk sloot. Dan kwamen er nog mensen eten.
Amsterdam maakt een grote ontwikkeling door. Vroeger was er één centrum, hier in de binnenstad. Ik heb het gevoel dat elk stadsdeel een eigen centrum krijgt. Dat vind ik positief. De stad is wel gesegregeerd. Mijn eigen vriendengroep is divers, maar dat zie ik verder weinig. Dat zou ik meer willen zien.”
Opgetekend door Serge Markx.
‘Ongekend Zeedijk’ is een project in het kader van de 750ste verjaardag van Amsterdam in 2025.
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
