Heerlijke zomers en jongeren die nadenken over wat ze willen. Sebastian O’Toole en Veronica Henriquez zijn verknocht geraakt aan Amsterdam.
Veronica Henriquez (34) werd verliefd op Amsterdam toen ze er voor het eerst kwam, als 23-jarige, met vriendinnen. De grachtjes, de schattige cafés, de mensen, de algehele vibe. Dus toen ze later haar vriend ontmoette, Sebastian O’Toole (36), zei ze: hier moeten we heen, want dit is echt mijn lievelingsstad. En sindsdien is het Spaanse stel er zo vaak geweest dat O’Toole besloot Henriquez er ten huwelijk te vragen. Het was begin 2020, een regenachtige februariweek, ze logeerden in hun favoriete hotel, Citizen M bij de Amstel. Alle dagen van de vakantie brandde het doosje met de ring in zijn broekzak, maar het bleef maar slecht weer. Het regende en waaide, de ideale setting voor een aanzoek was er steeds niet. Op de avond voor ze terug zouden vliegen besloot hij het dan maar gewoon in de hotellobby te vragen. Hij vroeg Henriquez of ze nog wat wilde drinken. “Ik wilde het wat gezonder aan doen,” zegt Henriquez, “dus ik vroeg om een glas water. Kwam hij terug met twee cocktails!” Maar voor ze er iets van kon zeggen, zat O’Toole al op zijn knieën.
O’Toole en Henriquez groeiden beiden op op de Canarische Eilanden. Ze woonden een tijd in Dublin, waar in 2017 hun dochtertje Chloë geboren werd. Tijdens de pandemie waren ze terug in Spanje, maar daar wilden ze hun kind niet laten opgroeien. Vanwege de kwaliteit van het onderwijs niet, en ook niet vanwege de werktijden die je geacht wordt aan te houden. O’Toole: “Veertien uur per dag is doodnormaal.”
Dus toen Henriquez in 2021 benaderd werd door Just Eat Takeaway, of ze bij hen wilde komen werken als marketingexpert, was de keuze snel gemaakt. Just Eat regelde de reis, zorgde ervoor dat ze de maand na aankomst in een hotel konden blijven en vond een huurhuis voor ze. En een jaar later kregen ze de sleutel van hun koophuis in Amsterdam-Zuid. Dat was ook wel een momentje.
Deze wijk is ideaal, zegt O’Toole, die werkt met techbedrijven op de Zuidas. “Het is hier rustig, én je zit hier zo in het centrum.” Met het Amsterdamse Bos in de buurt, wat wil je nog meer. Ze gaan erheen met Chloë, of Henriquez gaat er een rondje rennen. De buurt wordt ook steeds jonger: waar de huizen van oudere bewoners verkocht worden, trekken gezinnen erin. Henriquez: “Mensen denken vaak dat hier veel ouderen wonen, maar er zijn hier gewoon veel bejaardentehuizen.”
Ze houden van de zomers in Amsterdam. Het zijn de mooiste zomers die ze ooit in een stad hebben meegemaakt – en een goede compensatie voor de druilerige winters. Tegenwoordig gaan ze rond de kerst gewoon terug naar Spanje, dat scheelt de wereld.
Het gaat ook goed met de jongeren hier, ziet O’Toole. “Ze zijn rustiger, en meer bezig met hun toekomst. Op jongere leeftijd ook al – in Spanje beginnen mensen pas rond hun 25ste over hun toekomst na te denken.”
Eigenlijk bevalt bijna alles ze aan Amsterdam. Nou ja, behalve de winters dan, zegt Henriquez, en de gezondheidszorg. Haar grootmoeder is overleden aan eierstokkanker, wat in Spanje aanleiding was voor een jaarlijkse controle. Hier in Nederland kan ze hoog of laag springen, die jaarlijkse checks krijgt ze niet. “Ik was onderzocht, hier in het ziekenhuis in Amstelveen, en er was iets geks gevonden. En na het onderzoek zeiden mensen doodleuk: het is in orde, we zien je over vijf jaar weer.” O’Toole: “Zodra je iets mankeert, is de zorg hier fantastisch. Maar preventief laat Nederland heel wat liggen.”
Oh, en het eten! Veel te duur, en zo – Henriquez zoekt even naar woorden – gemiddeld. “Dan betaal je de hoofdprijs, voor een restaurant met een 4.8 en tweeduizend reviews, en dan is het uiteindelijk totaal niet bijzonder wat je op je bord krijgt.” Laatst waren ze negentig euro kwijt voor een etentje met zijn drieën – twee volwassenen en een kindermenuutje dus, zonder alcohol. Niet te doen. In Zuid-Europa is het eten eigenlijk altijd goed, vindt O’Toole, en echt stukken goedkoper. Maar verder? Het is hier zoveel comfortabeler dan in Spanje, hier is het doodnormaal om ’s avonds thuis te eten en een paar keer per week zelf je kind van school te kunnen halen. En vergeleken met Dublin is de kwaliteit van leven een stuk hoger. Heel aardige mensen daar, dat wel, maar, zegt Henriquez: “In Dublin is het weer nóg slechter dan hier.”
Of ze hier blijven? Dat is wel een onderwerp van gesprek. Henriquez zou misschien naar Australië willen, maar dat is wel erg ver weg van de familie. O’Toole: “Inmiddels weet ik het zeker: in Europa is Amsterdam de beste plek.”
Auteur: Vera Spaans van Bureau Wibaut
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
