Vijf kroegen om de hoek, vlakbij water en altijd iets lekkers te eten: voor Indra Abdul Samad (48) voelt zijn wijk in Melbourne soms een beetje aan als Amsterdam-Oost. Maar zijn leven aan de andere kant van de wereld ziet er anders anders uit dan in de stad waar hij geboren en getogen is.
Zeven jaar geleden verruilde de Amsterdamse Indra Abdul Samad (48) zijn geboortestad voor een nieuw leven in Melbourne met zijn vrouw en jonge kinderen. In Amsterdam had hij behoorlijk wat wijken op zijn woon-cv staan: van de Kinkerbuurt naar Geuzenveld en via Slotervaart en de Rivierenbuurt naar de Czaar Peterstraat in Centrum-Oost.
Het was daar dat het plan ontstond om Amsterdam te gaan verlaten. “Dat idee vond ik eerst helemaal niet leuk”, vertelt Indra. “Maar mijn vrouw kreeg een goede baan aangeboden in Kuala Lumpur. Omdat mijn vader Maleisisch is en daar nog vaak heen gaat, zou ik veel contact hebben met mijn ouders. Uiteindelijk dacht ik daarom: let’s go!”
Op het allerlaatst ging de baan toch niet door, maar het idee om te verhuizen bleef hangen. “Mijn vrouw is Australisch en ze wilde graag terug. Ze vond uiteindelijk werk in Melbourne en in 2018 gingen we. Het eerste jaar was niet makkelijk. Ik had alleen een toeristenvisum, dus ik mocht daar niet werken en ik moest elke drie maanden terug naar Nederland. Voor mijn zoontje was het traumatisch: die was 4,5 toen we verhuisden en ging net naar school. Maar in Australië ga je pas naar school als je zes bent, dus hij moest terug naar de crèche. Dat vond hij verschrikkelijk.”
Toen Indra eindelijk aan het werk kon in Australië, kwam de lockdown. “Melbourne was de meest opgesloten stad van de wereld. We mochten maar twee uurtjes naar buiten, twee jaar lang. En we woonden bij mijn schoonouders. Na een jaar kochten we gelukkig ons eigen huis in de buurt Abbotsford. Die wijk lijkt een beetje op Amsterdam-Oost: ik woon tussen vijf kroegen in, de rivier de Yarra is vlakbij en er is genoeg keus om ergens lekker te eten. Er is hier sowieso heel veel lekker eten: Aziaten kunnen hun eigen groenten en specerijen meebrengen want Azië is hier niet ver vandaan.”
Toch is de vrijetijdsbesteding anders in Melbourne. “In Amsterdam ging ik naar feestjes, festivals en vrijdagmiddagborrels, maar hier doen mensen van mijn leeftijd dat niet. Ik heb ze gezocht, maar dan zijn het echt alleen collega’s van twintig of dertig jaar oud. Wat ook anders is: in Amsterdam gaat iedereen bij lekker weer naar buiten, het water op of het park in, tot het donker wordt en je naar huis gaat. Hier heeft bijna iedereen een eigen stuk grond om hun huis, dus blijven mensen liever in hun eigen tuin zitten. Zo ontmoet je minder mensen.”
Melbourne is wel echt een sportstad, vertelt Indra. “Er wordt veel gesport en veel sport gekeken. Ik ga nu ook wel eens naar het stadion: rugby, basketbal en football zijn hier best groot. En de Australian Open voor tennis is hier bij ons om de hoek, daar gaan we vaak naartoe. Dat is hier een hele happening, de hele stad staat dan stil.”
Maar zijn ‘eigen’ sport, voetbal, staat hier op een laag pitje. Hij speelt niet meer, maar traint alleen het team van zijn zoon. “Uit mijn jeugd in Amsterdam-West herinner ik me alleen maar voetbal, voetbal, voetbal. Er is één rode draad in mijn leven en dat is Ajax. Ik had andere scholen, andere vrienden, andere vriendinnetjes, maar Ajax was er altijd. Ik mis dat dan ook het meest. In Amsterdam ging ik naar eethuis Spang Makandra in de Pijp, de eigenaar daar was groot Ajacied en we mochten van hem altijd saoto soep eten en naar de wedstrijd kijken. Later werd dat Café Toko op de Albert Cuyp en Café de Kroegtijger op de Zeedijk. Nu moet ik het doen met de highlights op YouTube als ik opsta, want met dit tijdsverschil kan ik niet opblijven voor Ajax als ik de volgende dag moet werken.”
Het duurde uiteindelijk vijf jaar voordat Indra echt gewend was aan het leven in Australië. “De eerste keren dat ik terug was geweest in Amsterdam, had ik daarna drie weken lang heimwee. Maar ik vind de stad ook veranderd. Het Amsterdam dat ik zeven jaar geleden heb verlaten, bestaat niet meer. Tastbare dingen zijn de dertig kilometer per uur zones, maar ik heb ook het gevoel alsof er een schuif naar rechts is gemaakt en de stad minder sociaal is. Tijdens mijn bezoek vorig jaar had ik voor het eerst zin om terug te gaan naar Melbourne. Slapen in mijn eigen bed, hier door de buurt struinen, naar de kroeg gaan. Gewoon mijn leven hier. Maar je bent en blijft toch Amsterdammer. Als ik een half jaar in Amsterdam kon werken en een half jaar in Australië, zou ik het gelijk doen.”
Auteur: Veerle Corstens van Bureau Wibaut
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
