Maxime Post verhuisde zeven jaar geleden van een prachtige en iconische straat in Oud-Zuid naar Nairobi. Het contrast met de rommelige hoofdstad van Kenia, waar grote roofdieren rondlopen, kon nauwelijks groter.
De tuin heeft een groot diep bos met inheemse bomen, waar zich regelmatig apen en slangen bevinden. In de buurt lopen soms hyena’s. Een vriendin uit hun buurt vond haar hondje recent dood terug, naast een boom. Een luipaard had het beestje gegrepen en er een veilige plek mee opgezocht. De klauwen zitten nog steeds in de boom. Waarschijnlijk is het luipaard ergens van geschrokken, waarna de prooi uit de boom viel. “En vanmiddag zag ik knobbelzwijnen, zoals Pumba van de Lion King, in onze straat.”
Taferelen die je in het Vondelpark niet tegenkomt. Het huis van Post ligt dan ook aan de rand van Nairobi, vlakbij Nairobi National Park, waar zebra’s grazen met wolkenkrabbers op de achtergrond. Het hek rond het park is niet helemaal rond en als het water hoog staat zoeken veel dieren hun heil elders. Post kijkt er allang niet meer van op. Haar kinderen spelen ook gewoon rond het huis. Ze maakt zich geen zorgen: de grote roofdieren zijn er niet zo vaak en komen sowieso niet overdag, vertelt ze. “We kamperen regelmatig in wildparken en daar lopen beesten ook gewoon rond de tent. De kinderen zijn sowieso vertrouwd met dieren: onze dochter van 2,5 jaar wilde in wildreservaat Masai Mara zelfs een aap knuffelen. Die werd heel boos, maar gelukkig kwam op dat moment de vader van een andere familie aanlopen, die de aap wegjoeg.” Haar man Niels maakte mee dat er vijf hyena’s rond zijn tent snuffelden. Een lid van de Masai (een Oost-Afrikaans volk) zou de tent bewaken. “Die was echter in de auto in slaap gevallen.”
In Amsterdam woonden zij en haar man in de Lomanstraat, waar aan beide kanten grote bomen staan, die naar het midden van de straat groeien. Staan de bomen in bloei, dan maken de bladeren van de straat een soort groene kathedraal.
Post had een mooi leven: fijne baan, vrienden, leuke feestjes, restaurants, sport en weekendjes weg. “Lang leve de vrijheid. Bovendien ben ik gek op Amsterdam: ongeveer alles is er mooi, schoon en gezellig.”
Toch wilden ze na tien jaar Amsterdam iets nieuws: een avontuur in het buitenland. Ze zochten naar banen en dachten aanvankelijk aan steden als Singapore of München. Haar man werkt voor een bedrijf dat producten en diensten levert voor de behandeling van snijbloemen, een industrie die Kenia en Nederland met elkaar verbindt. Hij vertelde zijn baas over hun buitenlandse dromen. ‘We hebben iets in Nairobi, maar ik weet niet of dat wat voor Maxime is’, zei zijn baas. Maar Post hoefde niet lang na te denken: “Let’s go, zei ik meteen.”
Nairobi is rommelig, chaotisch, en druk. “Maar ook bruisend: overal zijn kleuren, geluiden, mensen op straat. De sfeer is vrolijk en hartelijk; mensen zijn behulpzaam en vriendelijk.” Hoewel het verkeer chaotisch is, functioneert het verrassend goed, vertelt Post. Er heerst geen agressie zoals ze dat in sommige Europese steden ervaarde. “Het is hier net een mierenhoop: iedereen beweegt om elkaar heen, maar let op elkaar. Door het gebrek aan haast en agressie voelt het veiliger.”
Post werkt als online kinderslaapcoach, met klanten in Nederland. Ze is nu met verlof, omdat drie maanden geleden hun derde kindje werd geboren. Doordeweeks brengt ze ’s ochtends de kinderen naar een internationale school, gaat sporten, om daarna vanuit huis te werken. Haar kinderen spreken en verstaan inmiddels redelijk Swahili. Aan Nederland missen ze familie het meest, ook omdat ouders op leeftijd raken. “Dat is wel heel moeilijk. Ook als Nederlandse geliefden ziek zijn, voelt Nederland heel ver weg.”
Ze hebben een fulltime nanny, omdat in Kenia geen formele kinderopvang is. Bij de zoon van die nanny werd een tijd terug een gigantische tumor ontdekt, waarmee hij veel te lang rondliep. Dat doen Kenianen vaker, om zorgkosten te mijden. De hele situatie kroop Post onder haar huid. “Krijg je in het AMC een kankerbehandeling, dan vangen ze je warm op, omdat je het al moeilijk hebt. Het is niet te bevatten hoe het hier gaat.”
De zieke zoon van hun nanny moest elke ochtend zo’n vier uur in de rij staan om voor de ziekenhuiszorg te betalen; anders kwam er sowieso geen behandeling. Veel medicijnen bleken niet voorradig in het ziekenhuis, waardoor hij die aan de andere kant van de stad moest kopen. Bij elke nieuwe afspraak bleek zijn dossier ‘kwijt’, zodat hij opnieuw moest lappen voor een nieuw dossier. Het infuus moest hij ’s nachts zelf in de gaten houden en afkoppelen zodra het leeg was. Hij bracht daardoor nachten half slapend, half wakend door. Naar het toilet mocht hij niet en zijn po-stoeltje werd niet geleegd. Post: “Zo’n afdeling is vol, warm, druk, en het stinkt. Desondanks is hij genezen.”
Deze en andere Keniaanse nadelen (zoals stroomuitval, corrupte agenten en slechte wegen en auto’s) wegen bij lange na niet op tegen de voordelen die het land biedt: zon, hartelijkheid, avontuur en prachtige natuur. “En de kinderen hebben een heerlijk leven: een leuke school, we gaan veel kamperen in de Masai Mara, de bergen of de kust. We zitten hier nu zeven jaar en willen nog niet terug. Wellicht blijven we hier de rest van ons leven wonen.”
Tekst: Daan Appels van Bureau Wibaut.
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
