Op 5 april 1844 werd in de Doelenstraat in Amsterdam een meisje geboren. Haar ouders, Cornelia van de Poll en tabakshandelaar Apolonius Johannes Reijnvaan, gaven haar de namen: Johanna (Anna) Paulina. Zoals gebruikelijk voor een meisje uit de gegoede burgerij kreeg Anna een opvoeding die zich grotendeels binnenshuis afspeelde. Ze had les van een Franse gouvernante, leerde borduren en musiceren. In de weekenden ging ze per koets uit rijden om met haar familie te flaneren in het zojuist geopende Vondelpark. Alles in het leven van Anna was erop gericht dat ze een keurige jongedame werd, die zal trouwen en kinderen krijgt.
Maar Anna had andere plannen. Ze wilde zich nuttig maken en zieke mensen verzorgen. Als in 1870 de Frans-Duitse oorlog uitbreekt, ziet ze haar kans. Anna zegt tegen haar vader: “Ik ga erheen. Ik wil gewonde soldaten verplegen.” Haar vader wil daar niets over horen. Hij verbiedt zijn dochter te gaan. Anna kan als jonge, ongetrouwde vrouw tegen zo’n verbod niet ingaan maar geeft niet op. Ze houdt vast aan haar wens om voor zieke mensen te willen zorgen.
In 1880, Anna is dan 36 jaar en woont ongetrouwd thuis, gunt haar vader haar meer vrijheid. Hij vindt het goed dat zijn dochter de pas opgerichte opleiding voor lekenverpleegsters gaat volgen. Dat jonkvrouw Jeltje de Bosch Kemper (1836 – 1916) bij deze opleiding betrokken is, stelt hem gerust. De jonkvrouw is voorzitter van de vrouwenvereniging Tesselschade en wordt alom gewaardeerd voor haar maatschappelijke inzet. Maar wat vader Reijnvaan niet had voorzien, gebeurt: Anna neemt geen genoegen met het behalen van haar diploma. Ze wil ook écht aan het werk als verpleegster. En deze keer laat ze zich daar niet van afhouden. Ze bedenkt een plan om tegen de wil van haar vader toch te gaan werken. Als haar vader slaapt, sluipt ze stiekem het huis uit om nachtdiensten te draaien in het particuliere Burgerziekenhuis. Dit ziekenhuis was in die tijd modern en goed georganiseerd. En dat past toch niet helemaal bij Anna. Liever wil ze voor arme mensen zorgen die ziek zijn. In openbare ziekenhuizen, weet Anna, staat de zorg op een laag pitje, het gaat er ruig aan toe en van hygiëne is nauwelijks sprake.
Anna ruilt het Burgerziekenhuis in voor het openbare Binnengasthuis, en daarna voor het Buitengasthuis (het latere Wilhelmina Gasthuis). Als mensen uit haar familie en kennissenkring hiervan horen, zijn ze hevig geschokt. Ze sturen Anna dreigbrieven. Ze eisen dat Anna onmiddellijk stopt met werken omdat zo’n ruwe omgeving niet past bij een vrouw van haar stand. Maar Anna legt de dreigementen naast zich neer. Ze voelt zich juist helemaal op haar plek! Ze besluit zelfs op het ziekenhuisterrein te gaan wonen om zich volledig te kunnen richten op haar werk en carrière. In 1887 staat zij als eerste verpleegkundig-directrice van Nederland voor de taak om een grootscheepse, broodnodige reorganisatie van het Wilhelmina Gasthuis door te voeren en de ziekenzorg te verbeteren. Anna introduceert ziekenhuiskleding voor patiënten en uniformen voor verpleegsters. Ze laat ziekenzalen opvrolijken met planten en bloemen omdat dit een gunstige uitwerking heeft op het genezingsproces van patiënten. Ze verbetert de opleiding en maakt van verpleging een echt beroep. Ze richt samen met Jeltje de Bosch Kemper een vakbond en een maandblad voor verpleegsters op. Ze schrijft artikelen over nieuw verworven inzichten om besmettingen te voorkomen en steriel te werk te gaan.
“Anna ergert zich mateloos aan het negatieve beeld dat aan het eind van de 19e eeuw bestaat van ongetrouwde vrouwen die verpleegster worden.”
Anna Reijnvaan is een actieve vrouw. Ook buiten het ziekenhuis zet ze zich in om de ziekenzorg te verbeteren. Zij is lid van allerlei besturen, van de Amsterdamse Wijkverpleging en de Vereeniging Toevlucht voor Onbehuisden tot de Stichting van Christelijke inrichtingen voor verpleging van zwakzinnigen. Anna ergert zich bovendien mateloos aan het negatieve beeld dat aan het eind van de 19e eeuw bestaat van ongetrouwde vrouwen die verpleegster worden. Om de publieke opinie te beïnvloeden besluit ze een deels autobiografische novelle ‘Zuster Clara. Schetsen uit het leven eener verpleegster in een stedelijk gasthuis’ te schrijven. Het boek verschijnt in 1892 en wordt een groot succes.
Door haar inzet wordt Anna op handen gedragen door verpleegsters en doktoren. In 1895, bij haar twaalf-en-een-half jarig jubileum, wordt een fonds met haar naam opgericht voor verpleegsters die financiële ondersteuning nodig hebben. Een jaar later, op 16 augustus 1896, moet Anna met veel tegenzin vervroegd pensioen aanvragen. “Mijn slechte gezondheid dwingt me het rustiger aan te doen.” Ze is dan 52 jaar. Ze verhuist naar de Eerste Helmersstraat tegenover haar geliefde ziekenhuis. Zo af en toe doet ze er nog vrijwilligerswerk, maar ze is ook bedlegerig. Op 19 oktober 1920 overlijdt ze aan de gevolgen van de Spaanse griep, die wereldwijd tussen de 50 en 100 miljoen slachtoffers heeft geëist en ook in Amsterdam flink huis heeft gehouden. Anna Reijnvaan is 76 jaar geworden en na haar dood bijgezet in het – nog steeds te bezoeken – familiegraf op Zorgvlied.
Anna Reijnvaan wordt gezien als een van de grondleggers van de moderne ziekenhuisverpleging in Nederland. Sinds 1998 heeft Amsterdam UMC een lezing en een prijs naar Anna Reijnvaan vernoemd. De prijs wordt jaarlijks uitgereikt. Op het WG-terrein staat de A. Reijnvaan-flat en haar naam is terug te vinden in het beeldhouwwerk ‘Voor de verpleging’ van Liesbeth Pallesen. In 2023 is er op het WG-terrein ook een herinneringsbord voor Anna Reijnvaan geplaatst door De Zaak Muurbloem. Het is ontworpen door de 15-jarige Jill Ruiter, leerlinge van het Huygens College.
De Zaak Muurbloem deelt verhalen over Amsterdamse vrouwen die een belangrijke rol hebben gespeeld voor de stad en haar bewoners maar toch in de vergetelheid dreigen te raken. Het zijn vrouwen die zich weinig aantrokken van gangbare waarden en normen van hun tijd. Ze kozen hun eigen weg, zoals een echte Amsterdammer betaamt. Hun verhalen laten zien dat het goed is om volhardend te zijn en je hart te volgen. Dan kom je ergens!
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
