Ik zag ze voor het eerst toen ik op een willekeurige winterdag met een groepje kinderen het Rembrandtpark doorkruiste om hutten te gaan bouwen op ‘t Landje’. Het was 2002.
Bovenop en aan weerszijden van het viaduct waar we onderdoor liepen keken ze uit over voetgangers en fietsers die bijna allemaal verrast opkeken bij het waarnemen van de gestalten. Een surreële gewaarwording. Twee enorme puppy’s die leken op de exemplaren die je vaak op een hoedenplank zag staan. Metershoog en feloranje. Als twee bezoekers die onaangekondigd waren opgedoken in mijn vertrouwde park. Hoewel de beestjes van kunstenaar Marjolein Mandersloot er schattig uitzagen, maakten ze ook een weemoedige indruk. Alsof ze net als de andere honden graag door het park zouden willen rennen. Het park dat we in die tijd nog het ‘hondenpark’ noemden, door de vele honden die er werden uitgelaten. Omdat ik merkte dat ik het gezichtloze tweetal ook iets griezeligs vond hebben, besloot ik de ontdekking van het kunstwerk op dat moment geen verdere aandacht te geven
““Ik zie je bij de daggoes,” zeiden we dan.”
Ik heb de hondjes na die dag nog ontelbaar vaak gezien. En vandaag de dag – 23 jaar later – zie ik ze nog steeds. Meermaals per week. Zowel als ik in het park onder het viaduct door loop of over de Postjesweg waar ze langs de kant van de weg zijn geplant. Met hun rug naar het voorbijrijdende verkeer. In de loop van de jaren hebben ze fysiek allerlei rollen vervuld voor mij. Zo ben ik als kind weleens op eentje geklommen en fungeerden de twee hondjes vaak als ontmoetingsplek, omdat ze precies in het midden stonden van de weg die Nieuw-West verbond met de Baarsjes. “Ik zie je bij de daggoes,” zeiden we dan.
Meer nog dan deze fysieke rollen heb ik de twee stille creaturen allerlei symbolische functies toebedeeld. Zo gaven ze een veilig gevoel als het begon te schemeren en koppelden ze het stadsdeel buiten de ring met het gebied binnen de ring. Een nobele taak die ervoor zorgde dat twee totaal verschillende werelden ongedwongen in elkaar overliepen. Met de blikken op het park gericht herinnerden de twee figuren alle weggebruikers en wandelaars aan het feit dat er buiten de vluchtigheid van de weg altijd een plek is om even stil te staan. Dat je niet altijd ergens heen hoeft of naar moet streven. Dat je soms ook best gewoon mag ‘zijn’. Geregeld hing er dan ook iemand in de buurt van een van de hondjes. Soms zittend op het bankje ernaast, en soms staand bij het hek van het viaduct, meekijkend naar het park.
Als iemand die 25 jaar heeft gewoond in Nieuw-West, zou ik een hele rits aan dingen kunnen noemen die het stadsdeel zo mooi maken. Maar behalve de dingen die de plek zelf te bieden heeft, is de verbondenheid met de rest van de stad wat het stadsdeel van licht, lucht en ruimte bijzonder maakt. Zowel lopend, fietsend als rijdend kun je je in een mum van tijd via verschillende routes bevinden in een ander deel van de stad. Door deze centrale ligging biedt Nieuw-West een wereldse grenzeloosheid met het comfort van gemeenschapsgevoel. Het Rembrandtpark speelt daar een belangrijke rol bij. Via dit park loop je vanuit Nieuw-West namelijk zo naar stadsdeel West of Zuid, terwijl je onderweg geniet van de rustgevende sfeer die het groen te bieden heeft. Laatst nam ik me dan ook voor dat de twee hondjes nog een taak hebben. Ze kijken uit op het park om erop toe te zien dat dit nog lang zo blijft.
Auteur: Karima Aissaoui
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
