Henk Winters (1946 – 2020) groeit onbezorgd op als jongste in een christelijk middenstandsgezin in Overijssel. Henk weet al vroeg dat hij op jongens valt en verhuist richting Amsterdam via Baarn waar hij in 1967 een baan en kosthuis vindt. In november 1969 krijgt hij eindelijk de sleutel van zijn eerste woning in Amsterdam.
Voor Amsterdam750 heeft Anita van Oosterbosch het initiatief genomen de dagboeken van Henk Winters, bekend homoactivist, markante en geliefde bewoner uit Amsterdam-Oud-West, in boekvorm uit te geven, als blijvende nalatenschap aan Amsterdam. Dagboek van een vrijdenker beslaat de periode van mei tot augustus 1969.
22 mei 1969
The times are a-changing zingt Bob Dylan en dat gebeurt ook. Steeds meer mensen gaan ook inzien dat die uitbuiting de dood is voor de democratie. De democratie, die hier zou moeten bestaan, maar acties om de democratie werkelijk te realiseren worden in de hand gehouden met loze kreten als: ‘Die studenten moeten gaan studeren,’ en vooral: ‘De studenten maken misbruik van democratische regels die deze democratie ze juist geeft.’
Justitie heeft echter nog steeds niet goed in de gaten dat ze zich met die eerder genoemde processen een doodsteek heeft toegebracht aan zichzelf. De Justitie staat voor Joker en mobiliseert juist die mensen die de maatschappij ook eigenlijk wel veranderd zouden zien.
Zo zal het een hopeloze strijd zijn voor de gevestigde orde, die immers nog wel 600 studenten kan straffen, maar die, wanneer de acties goed gaan beginnen met duizenden mensen, daar geen raad mee zullen weten. Want dan kon men wel aan het straffen blijven.
Het gebruik (of mogen we zeggen, het misbruik) van het recht om de orde, de bestaande orde, te handhaven – strekkende tot anticipatie op de orde die nog komen moet – lijkt spiegelend veel op het delinquente gedrag – zegt prof. H. Bianchi in zijn boek De Vliegengod.
De geestelijke en maatschappelijke revolutie is niet meer tegen te houden, want de krachten worden steeds groter. Dan kan premier de Jong wel zeggen dat de tegenkrachten ook op zullen komen, maar dan is dit wel rijkelijk laat.
Al te laat, en hoe bang zo’n premier De Jong wel is voor deze nieuwe revolutionairen, bewees het feit dat hij de boosdoeners niet met name in de krant genoemd wenste te zien. Nee, men is doodsbenauwd voor de krachten die de maatschappij willen democratiseren en willen verbeteren en niet die maatschappij dictatoriaal willen besturen als ze de macht hebben, zoals dikwijls door de, alwetende, gezegd wordt.
Het conflict spitst zich toe. Kijk maar naar het grote verschil in opvattingen tussen b.v. mej. Schrijvers en mij. Zij levert onophoudelijk commentaar op m’n onaangepast gedrag zonder te beseffen dat dat eigenlijk pas leven is, wat door die mensen van de goede orde dan op alle mogelijke manieren belet wordt. Oh, ja, ze mogen gerust lang haar dragen, maar ze komen niet op mijn bedrijf en ze komen niet in mijn kennissenkring.
Oh ja, als iemand als homofiel wil leven, moet hij dat weten, maar ik wil niets met de viezerik te maken hebben. Ze accepteren iedere abnormale, op een grote afstand. Maar naar hartenlust discrimineren.
Een grove schande is het, dat dergelijke mensen de wetten in het land maken. De dood voor allen, betekent dit. De mensen zijn als in verstarring om daaruit nooit meer – schijnbaar niet – te ontwaken.
Een schande is het als een mej. Schrijvers zegt tegen collega’s van mij, toen ik m’n krulletjes in het haar had, dat ik wel een homoseksueel leek. Leuk is het daarbij nog, dat ik dat dan ook inderdaad ben.
En eenzelfde mej. Schrijvers, die vandaag opmerkte dat de nieuwe bril me verwijfd staat. Een giller, maar ook tegelijk een schande. Een vrouw, die nergens iets van de wereldlijke toestanden afweet, maar alleen maar van mooie kleren, lekker eten e.d. en die toch oordeelt over allerlei toestanden. Ze weet niet eens, hoe een doorsnee homofiel eruitziet!
Eén en ander, wat ik hier geschreven heb, is vandaag ook op het werk over gesproken en ook vanavond met Ronald.
We hadden het toen ook nog over psychologie, dat een mooi vak is althans lijkt, want misschien valt het ook wel tegen. En over de psychiaters, die eigenlijk allemaal conservatief zijn omdat ze een persoon met een door anderen geconstateerde geestelijke wijking, weer proberen in het gareel van de, normale, orde te laten lopen. Daarbij worden dan de natuurlijke gevoelens, die echter in strijd zijn met deze (normale) orde, sterk onderdrukt.
Ik zelf zou nooit de verantwoordelijkheid op me willen nemen om iemand krankzinnig te verklaren. En dat doen dan deze zelfde psychiaters. Er zijn al heel wat mensen, die in een krankzinnigeninrichting belandden, die er helemaal niet thuishoorden.
Tot zover voor vandaag. Over de eerste verandering in m’n leven een andere keer, en over een bijzonder bezoek vanavond.
Welterusten.
Dagboek van een vrijdenker is een ode aan de jonge homoseksuele mensen die eind jaren ’60 van de vorige eeuw aan de wieg stonden van erkenning en emancipatie in het vrije en tolerante Amsterdam. Het boek kwam tot stand in samenwerking met Jan van Mersbergen, Irwan Droog en is voorzien van een inleiding door Gerbrand Bakker.
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
