Een serie van drie verhalen van een dag in de toekomst vanuit een diepe reflectie op een duurzaam leven. Deze zijn geschreven vanuit een collectieve zoektocht naar een duurzame toekomst in dialogen met inwoners van Amsterdam.
We zitten te veel in ons hoofd. We willen uniek zijn. We zijn een prestatiesubject geworden. Dat vooruitgang nastreeft. De wereld is van ons en is naar onze hand te zetten. De wereld draait gewoon door maar er is vervreemding en verwarring alom. We zijn ons contact met de aarde kwijtgeraakt en daarmee het contact met onszelf als mens. Uiteindelijk is verbinding met andere en met ons ecosysteem een diepe menselijke behoefte, gebrek hieraan laat ons naar spullen graaien. Er is een grote behoefte aan natuurervaringen, ontspanning en gelukkige momenten – behoeften die direct te maken hebben met onze relatie tot de natuur. Een duurzame samenleving is een samenleving die zichzelf in stand kan houden. Die geen uitputting oplegt aan andere samenlevingen. Ook niet op dieren, natuur en op grondstoffen. We maken er gebruik van, maar putten niet uit. Onze natuurlijke hulpbronnen behandelen we met respect. De natuur de ruimte geven voor herstel. De natuur is krachtig, wijs en magisch. Natuur is leven. Wij zijn de natuur. De natuur is er, en kan zonder de mens. De mens kan vanuit een wederkerige relatie geven aan en nemen van de natuur. Vanuit hersteld contact met de natuur.
Met een goed gevoel opgestaan in minicaravan met grote tent eromheen. Die verplaats ik vaak: boerencampings en natuurcampings. Vandaag sta ik in Friesland, vrij zicht op het westen, gisteravond prachtige zonsondergang.
Ik heb afgesproken met de boer dat ik hem halve dagen help op zijn ecologische boerderij. Zo min mogelijk machines. Ruil/wederkerigheid: ik mag hier verblijven en mezelf voeden en hij krijgt mijn arbeidskracht. Hij heeft een kluslijst en heeft veel vaste gasten die bereid zijn te helpen. Straks ga ik een klus oppakken in mijn tempo. De boer instrueert mijn werkbeurt: de weinige machines die hij heeft onderhouden. Een graskeermachine in dit geval.
Ook ben ik ambtenaar in nationale gemeentedienst. In mijn andere halve werkdag werk ik nu voor gemeente Lemmer. Ik heb geen huis meer en geen vaste lasten, behalve de hele primaire dagelijkse. Ik geniet een nomadisch bestaan in Nederland en soms een stukje daarbuiten: België, midden Frankrijk, Luxemburg en west Duitsland. Mijn vriendin komt vanavond langs en een paar dagen bij me. Zij heeft haar eigen klussen en flexibele leven. Ik kijk er naar uit haar weer te zien.
Ik ga met de boer mee en help hem in zijn droom. We hebben het daarover en gun hem dat vanuit het gevoel dat het ons gaat lukken. Ik neem de tijd voor mijn taak. Als blijkt dat het iets meer tijd kost, dan maak ik het morgen af. Ik bel nog even met de mobiliteitsdienst om te kijken wanneer mijn caravan mee kan op een transport. Een ingewikkelde puzzel, maar ze komen er altijd weer uit. Al is het op de terugweg van een ander transport. Mij best allemaal. Of bel ik de publieke trekhaakbeweging. Naar Lemmer ga ik liften. Er is geen georganiseerd openbaar vervoer meer zoals vroeger, maar een cultuur van collectief deelvervoervoer. Mensen vervoeren elkaar van knooppunt naar knooppunt waar je kan in-/uit- en overstap. En zijn we allemaal snorders.
Voordat ik in Lemmer aan het werk ga lunch ik daar met een vriend. We gaan naar een eetlokaal, waar we aan kunnen schuiven aan een grote tafel. Voor een klein bedrag krijg je hier een vegetarische lunch (veganistisch, dat gaat me te ver). De ingrediënten zijn lokaal en komt er ook veel van de boer waarvoor ik werk. Bij hem kost het zo weinig, omdat hij zo geholpen wordt door anderen in ruil voor kost en inwoning. We drinken er een wijntje bij. Een Betuws wijntje sinds de druiven daar best goed groeien door klimaatverandering.
Bij de gemeente Lemmer zijn er de medebewindstaken en het eigen beleid van vergroening van de stad en het bio diverse onderhoud. Ambtenaren werken in de wijken, in de dorpen en steden aan onderhoud van de samenleving. Veel is al goede geregeld en hoeven we weinig te ontwikkelen.
In de avond is mijn vriendin er. We eten met de boer en zijn gezin, wat we allemaal leuk vinden.
Dan gaat de zon weer onder en wij gaan lekker slapen.
Wat was jouw wens voor de toekomst van onze jarige stad? Hoe zou Amsterdam eruitzien in 2050 en daarna? Wat zouden we eten, hoe zouden we ons door de straten bewegen, hoe zouden we wonen en samenleven? Van 12 t/m 21 juni 2025 dachten, praatten en deden Amsterdammers mee tijdens de ToekomstTiendaagse. Bezoekers lieten zich inspireren door talks, duurzame modeshows, VR-installaties, e-cart races, hackathons en nog veel meer.
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
