“Baba riep ons bij elkaar en zei: ‘Vanaf nu moeten we samenwerken.’” Mijn Baba hield van onze moeder. Zij was de liefde van zijn leven. Toen ze ziek werd, verzorgde hij haar tot haar laatste momenten, en zelfs toen wist hij door zijn pijn heen te glimlachen—want zo is hij.
English version below.
We woonden in Alexandrië. Als Baba naar het strand wilde, ging hij op het balkon staan en riep hij de buren op om met hem mee te gaan—en dat deden ze. De één nam thee mee, de ander cake, en voor we het wisten, was de hele buurt op het strand, muziek te maken terwijl Baba zong.
Toen mama overleed, studeerde ik nog aan de universiteit, en als oudste voelde ik me ineens de moeder van het gezin. Maar Baba zorgde ervoor dat we allemaal ons steentje bijdroegen—zelfs de jongste kinderen.
Ik bleef in Alexandrië tot ik trouwde. Hij woonde in Nederland, dus ik verhuisde naar Amsterdam. Tot dat moment was ik nooit uit Egypte geweest. De eerste jaren waren zwaar—ik kende niemand, sprak de taal niet en kon niet fietsen.
Ik miste Baba, mijn broers en onze buurt. Al snel raakte ik zwanger moest ik alles zelf uitzoeken, maar ik was vastberaden en begon met Nederlandse les. Ik wilde ook leren fietsen, dus schreef ik me in voor een cursus voor volwassenen die het nog moesten leren.
Ik weet nog hoe nerveus ik was voor mijn eerste fietsles. Die werd gegeven in een grote gymzaal, en ik voelde mijn hart in mijn keel bonzen. Er was een lerares, Marleen—zij veranderde mijn leven. Stap voor stap leerde ze me fietsen, en uiteindelijk kon ik het helemaal zelf.
Opeens voelde de gymzaal veel kleiner, alsof de fiets mijn wereld groter had gemaakt. Ik weet nog dat de tranen van geluk over mijn wangen stroomden. Het eerste wat ik deed, was Baba bellen. Hij was zo trots op me.
Voor sommigen lijkt het misschien geen grote prestatie. De meeste kinderen hier leren fietsen zodra ze kunnen lopen. Maar voor veel mensen die ergens anders vandaan komen net zoals ik, is het op latere leeftijd leren fietsen in het verkeer een enorme uitdaging. Kunnen fietsen is ontzettend waardevol—het geeft je zelfstandigheid, bespaart geld, tijd en geeft je vrijheid.
Tegenwoordig geef ik fietsles aan vrouwen met een migratieachtergrond. Ik heb zelfs mijn eigen lesmethode ontwikkeld op basis van mijn eigen ervaring, omdat ik weet hoe spannend het kan zijn. Ik doe ook vrijwilligerswerk in mijn buurt met verschillende organisaties en ik heb een kookclub. Ik houd ervan om mensen samen te brengen, net zoals Baba dat altijd deed in Alexandrië. Ik kan niet zo goed zingen als hij, maar ik ben een behoorlijk goede DJ.
Iedere maand tot oktober 2025 deel ik een nieuw verhaal, en in september 2025 volgt een tentoonstelling. Ken je iemand die een bijzondere bijdrage levert aan de stad? Mail dan een kort profiel naar humansofamsterdam@gmail.com
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
