Hoe is Amsterdam over 250 jaar? - Karim

Karim

Hi allemaal, mijn naam is Karim en ik ben vanaf vandaag jullie leraar. Wie ben ik? Dat zal ik jullie vertellen. Ik ben geboren in Amsterdam Nieuw-West en het scheelde niet veel of ik had een Italiaanse naam gehad, want in het Slotervaartziekenhuis hadden ze me per ongeluk omgewisseld met een op dezelfde tijd als ik geboren Italiaans baby’tje. Gelukkig had mijn moeder toen ze me in haar armen kreeg heel erg goed naar me gekeken, en ze zag meteen dat dat kindje veel magerder was en niet zulke mooie lange wimpers had als ik. Thuis groeide ik op in een groot en warm gezin. We stonden altijd voor elkaar klaar en mijn ouders vonden het belangrijk dat ieder kind zijn of haar eigen weg ging. Als we maar wel ons best deden en ons zorgzaam en respectvol gedroegen. En elke dag minstens één goede daad doen voor een onbekende, dat werd me ook met de paplepel ingegoten. Wij mochten er zijn en ieder van ons mocht zichzelf zijn. Mijn vader was een man van weinig woorden, maar ook zonder woorden kan je voelen dat je er mag zijn en dat iemand van je houdt. Hij kon zonder iets te zeggen, aanwezig zijn met zijn hele wezen. Dan stond hij letterlijk en figuurlijk naast je. Mijn moeder is heel anders, zij gebruikt veel woorden. Woorden om haar enthousiasme te uiten, of haar frustratie, of haar zorgen of haar angst. En ze vertelde mijn hele jeugd lang verhalen als ze me iets bijbrengen wilde. Het waren een soort sprookjes, met altijd een les aan het eind: de moraal van het verhaal. Ik heb een paar van die verhalen opgeschreven. Jammer genoeg heb ik dat niet met meer verhalen gedaan. Vroeger kwamen leraren en studenten samen op een school en in een klas. Gelukkig is dat vandaag de dag heel anders. We gaan samen op pad en leren elkaar en het leven zo kennen en we leren samen vanaf vandaag. Jullie hebben allemaal je eigen sterke kanten en eigen manieren van leren en eigen interesses en passies. Ik nodig jullie uit om daarover een soort paspoort en gebruiksaanwijzing te schrijven. Die mag je telkens aanpassen. Vandaag begin je de eerste versie te schrijven en tekenen. En samen met mij en met een groep van steeds vier andere studenten bepaal je iedere drie maanden de bijstelling van je leerpad. Hier laat ik het voorlopig even bij. We gaan elkaar vanzelf beter leren kennen. Als je vragen hebt of iets met me wilt bespreken, laat het me weten.

Een grote diepe gaap baant zich vanuit mijn buik een weg door mijn borst en ik kan niet anders dan met een langgerekte aaaaaaaah gapen. Ik rek me uit en zie dat de zon al door de gordijnen kiert. Met een blij gevoel in de borststreek gooi ik mijn benen over de rand van mijn bed. Vandaag gaan we met z’n alleen op studiereis. Dat doen we iedere twee weken en het zijn steeds weer vier andere studenten die bedenken waar we naartoe gaan en wat we daar gaan doen. Ik heb zin in vandaag. Emma, Jamila, Wafa en Finn kwamen al weken geleden met hun idee bij me langs. Ze hebben de dag goed voorbereid. Vaak kiezen studenten een plek uit die ook op de lijst van maatschappelijke dienstplicht prijken. En dat is altijd zinvol en heel interessant. Deze groep studenten heeft nog iets verder gekeken dan die lijst. De organisatie waar we gaan meedraaien heeft er ook alles aan gedaan om het voor de studenten zo leerzaam mogelijk te maken. Tussen 15.00 en 17.00 is in de kantine alle tijd om rustig en met aandacht met de mensen in gesprek te gaan. En daarna eten we mee. Drie van onze studenten hebben dan in de keuken meegeholpen dat eten te bereiden. Er waren wel acht studenten die zich daarvoor hadden opgegeven. Allemaal enthousiaste koks in spé. Maar eerst ga ik langs de buurttuin. In het gezamenlijke gebouw in de buurtmoestuin hebben Jamila en Finn de kleine terracotta bloempotjes met stekjes neergezet die mee moeten op studiereis, als dank dat ze ons een hele dag willen ontvangen en mee willen laten werken. De bolderkar haal ik op bij Jessie, op de hoek van mijn straat. Ik moet denken aan de foto’s van vroeger, die ik laatst zag in het gemeentearchief. Toen stond mijn straat en alle straten eromheen nog helemaal vol met geparkeerde auto’s. Alle ruimte die ik nu heb om met de bolderkar als een speer naar de buurttuin te rausjen was toen ingenomen door geasfalteerde wegen en parkeerplaatsen. En die parkeerplaatsen stonden dus constant vol. Van de zotte, toch? Of zouden ze die foto’s genomen hebben op momenten dat iedereen toevallig thuis was?