Jongeren van scholen in het voortgezet onderwijs in Amsterdam deden mee aan een verhalenwedstrijd in het kader van de viering van Amsterdam 750, met als startpunt: “Mijn Amsterdam in de toekomst”. Dit is het - winnende - verhaal van Hanna.
Langzaam dringt haar moeders stem door haar door. ‘Ik ga naar beneden en ikverwacht je daar in vijf minuten!’ Roept haar moeder terwijl ze mompelend de trap af loopt. Lizzie vrijft de slaap uit haar ogen en voelt in en verhuisdoos aan haar voeteneinde naar een T-shirt en een spijkerbroek. Ze bekijkt haar outfit in de spiegel, het is niet heel lelijk. Er zit een vlek in Lizzie haar shirt nog van de tomatensoep van een paar degen geleden. De spijkerbroek is gekreukeld en er zit een scheur bij de pijpen, maar het is wel haar favoriete spijkerbroek. Ze loopt naar beneden en pakt een bord en een krentenbol.
Haar moeder probeert een oplader te vinden voor haar lecto-foon. ‘Hi mam.’ zegt Lizzie. ‘Daar ben je dan eindelijk.’ zegt haar moeder. ‘Ik zou bijna denken dat je in een coma lag.’ ‘Shit!’ Lizzie kijkt op haar lecto-ring. ‘Ik moet gaan’ zegt ze terwijl ze haar bord neerzet. Eenmaal buiten ziet ze een groepje zwerfkatten op een muurtje zitten ze geeft hun haar krentenbol en loopt door.
Het is 2050 en zij woont op de Herengracht nummer veertig. Alleen maar omdat haar moeder veel herinneringen heeft aan dat huis, ze zucht. Waarom moesten ze nou weg uit hun dorp? Weg van al haar vrienden? Ze kijkt op haar lecto-ring, je moet even ontspannen komt er uit het apparaatje. Ben je gestrest?
Ze drukt geïrriteerd op de uitknop en loopt door. Op eens staat er een groot wit statig schoolgebouw voor haar. Het ziet er heel hightech uit net zoals op de foto’s. Ze doet haar lecto-ring weer aan en nu komt uit het apparaatje dat ze naar lokaal 325 moet. Ze neemt de looplift, de trap gaat omhoog en ze hoort een piepgeluidje. Ze kijkt door het raampje van het lokaal, niemand kijkt naar haar ze zitten allemaal druk te typen op hun lecto-laptops. Er staat niemand voor de klas dus gaat ze zitten bij een lege stoel. Daar knipt het schermpje aan en start een filmpje.
‘Welkom Lizzie’ hier zie je jou rooster. Het scherm gaat op zwart en er komt een rooster tevoorschijn. Niet slecht, gym op woensdag en bijna elke dag historie van technologie. Omdat ze zo laat is gekomen is het nu al pauze. Ze kijkt om haar heen wie lijkt haar leuk?
Ze ziet een meisje met korte zwarte haren en paarse highlights. Ze kijkt de andere kant op daar staan allemaal meisjes van haar leeftijd te kijken naar iemand. Ze komt wat dichterbij in het midden staat een meisje met lang blond haar en alle nieuwe lecto-spullen. En een jongen helemaal in een hoekje van het schoolplein.
Hij heeft rode krullen en een bril met grote glazen. Ze wil net op hem afstappen als er een grote groep jongens op hem af komt lopen. Ze slaan zijn bril kapot, schelden hem uit en stoppen zijn lecto-watch in hun zak. Ze rennen weg als er een scherm aan gaat. Lizzie kijkt op, op het schoolplein staat nu een groot scherm. Op het scherm is de directrice te zien, ze zegt dat de pauze voorbij is en dat iedereen rustig naar binnen moet gaan.
Iedereen loopt een voor een naar binnen. Lizzie kijkt op haar rooster, ze moet nu naar lokaal 585. Er zitten al een paar kinderen in de klas, ze herkent de jongen met de rooie haren en wil bij hem gaan zitten. Maar ze loopt naar een ander tafeltje. Dan komen al die jongens die ze buiten zag binnen en gaan rond de jongen zitten. Lizzie heeft meteen spijt van haar beslissing en scheld zichzelf in haar hoofd uit. De jongens beginnen meteen weer met etteren, totdat iedereens schermpje aan knipt en de les begint.
Als de dag voorbij is blijft ze nog wat langer in het klaslokaal, totdat iedereen weg is. Dan ziet ze dat de jongen met de rooie haren er ook nog is. Ze loopt om hem af en stelt zich voor. ‘Hoi ik ben Lizzie.’ Hij zegt niks en staart voor zich uit ze probeert het nog een keer. ‘ik ben hier net komen wonen.’ Nu geeft hij op. ‘staan ze op me te wachten?’ Lizzie kijkt uit het raam en ja hoor daar staan de jongens van eerder weer.
Ze kijkt weer naar de jongen en vraagt ‘heb je ook een naam?’ hij antwoord niet. ‘Oké dan noem ik je wel roodharige jongen.’ Zegt Lizzie. ‘Mijn naam is Pelle.’ Zegt hij. Wil je dat ik mee loop naar buiten? Vraagt Lizzie eigenlijk wil ze helemaal niet mee lopen maar dit is de eerste persoon die wat terug zegt als ze een gesprek probeert te voeren. Nee, dankje.’ zegt Pelle. ‘Dan pakken ze jou ook.’ Lizzie zou willen dat ze de kracht zou hebben om voor hem op te staan, maar ze weet dat hij gelijk heeft.
Op weg naar huis is ze boos op zichzelf. Waarom is ze niet met hem meegelopen? Vraagt ze zichzelf af. Als ze thuis komt, belt ze aan. De deur gaat automatisch open. In de hal ruikt het naar pasta met rooie saus, haar lievelings eten. Haar moeder staat in de keuken en roept: ‘Hoe was je dag van daag?’ Lizzie heeft geen zin om te antwoorden en ploft neer om de grote paarse bank midden in de woonkamer. Ze doet haar oortjes in. Een halfuur later is de pasta klaar, haar moeder schept voor allebei een groot bord op.
Tijdens het eten doen ze de lecto-tv aan, op de eerste zender is het nieuws. Lizzie hoort de man op het scherm zeggen ‘vandaag is een jongen overleden dicht bij een middelbare school. Lizzie kijkt met grootte ogen, al haar haartjes staan overeind. De man gaat verder ‘de jongen heette Pelle van Evers.’ Je ziet een foto van een jongen met een bos rooie krullen en een bril. Lizzie gilt
‘PELLE!’
Auteur: Hanna School: Amsterdams Lyceum, 1e
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
