Deze reeks verhalen zijn geschreven voor Amsterdam 1000 jaar. Tijdens de ToekomstTiendaagse hebben inwoners van Amsterdam nagedacht over hoe ze willen leven. Wat is een gewenst goed leven en wat vieren we als Amsterdam 1000 jaar bestaat? 6 personages, 6 verhalen, 6 toekomsten. Eerst een verhaal hoe het leven in Amsterdam 1000 zou kunnen zijn, maar ongewenst, daarna volgen 5 gewenste hoopvolle perspectieven.
Tuurlijk, doe anders mee met onze ochtendkoffie! Wist je trouwens dat in Amsterdam vroeger nog koffie werd gedronken van koffiebonen?! Dat verbouwden ze toen nog rond de evenaar. Helaas is het klimaat daar niet meer geschikt voor. Wij zijn gewend aan onze koffie en het ritueel is nog steeds hetzelfde.
Ik ben deze maand buurtouder, samen met een groep buurtgenoten. De kinderen uit onze gemeenschap zijn zoveel mogelijk in de natuur. In het Artispark, het Amsterdamse Bos of de grachtenparken. In weekenden gaan we naar wildere natuur, op de waddeneilanden of in de Schoorlse duinen.
De grote mensen begeleiders wisselen ook af per maand en hebben volle aandacht voor de kinderen. De kinderen zijn nieuwsgierigheidsleider. Ik weet nog dat toen ik zelf kind was ik eens nieuwgierigheidsleider was en ik heel benieuwd was hoe diep we konden graven en wat we zouden vinden. Nou, dat heb ik geweten Vriendje Tom kwam vast te zitten, 5 meter diep! Toen hebben we met z´n allen een trappetjes gemaakt van takken. Dat ging niet meteen goed.. De rest van de dag hebben we toen maar de weg van de eekhoorn gevolgd. Kwam Sanne vast te zitten hoog in de boom! Maar dat is een ander verhaal. We hebben gelachen en heerlijk geslapen in ons tentenkamp.
Toen mijn vriendjes en ik 13 jaar werden zijn we met een groep buurtouders een paar maanden gaan zeilen naar Noorwegen. Dat is in onze wijk de overgang van kind naar volwassene. Daarna doe je elke maand mee aan het buurt-rad. Op de boot leer je omgaan met alle omstandigheden en dat je verantwoordelijk bent voor elkaar. Elke avond delen de anderen verhalen over vroeger. En mythes over hoe te leven. Ik vond dat wel spannend. In het begin heb ik veel gehuild. De buurtouderen hebben me toen geholpen met allerlei gebruiken om me met mezelf te verbinden. De emoties echt te voelen. Eentje was het visualiseren van mijn verdriet in mijn lichaam. Ik zag een stromende rivier in mijn hart. Een ander was de zee te bekijken en te vragen om raad. Een ander was gezamenlijk emoties delen. Alle kinderen ervoeren ze immers. Anna beschreef het als een deken van verdriet. Toen hebben we een deken aangewezen waar je onder mag liggen als je lichaam verdriet wil uiten. Zo leerden we dat verdriet iets verbindends is en dat je je lichter en groter voelt als je het hebt uitgevoeld. De zee leerde me dat de oppervlakte soms rustig en soms woelig en angstaanjagend is, maar dat het in de diepte kalm is en vol leven. Tijdens de trip leren we ook de belangrijke vaardigheden van ouderen zoals zeilen en vissen.
Doordat het afgelopen eeuwen misging met onze voedselvergaring op land, is vissen weer een belangrijke activiteit geworden om te eten. We leerden dat de natuur geeft en ook dat we soms ook minder te eten hebben en dat niet zo erg is. We zitten net zo lang op het schip totdat de ouderen ons volwassen vinden. Bij ons duurde het 10 maanden. We hebben ook veel geleerd van de Noorse tribes. Terug in Amsterdam was het feestelijk om voor het eerst mee te doen aan het buurt-rad. Grappig genoeg was buurtvader mijn eerste rol. We hebben de hele maand de Noren nagedaan. Als volwassenen krijgen we ook toegang tot de buurttechnologie.
Technologie is dienend aan de buurt. In dialogen wordt bepaald welke technologie de gemeenschap ondersteunt. Zo hebben we twee zelfrijdende buurtauto’s voor als mensen van ons zich verderweg willen verplaatsen. Het meeste van ons leven vindt plaats in nabijheid, maar uitwisseling met andere gemeenschappen is belangrijk voor de ontwikkeling van onze kinderen. En soms is het met de moessonregens ook wel lekker voor de kortere stukjes. En de explorator is ook een rol die op het buurt-rad is gekomen. Met de buurt hebben we ook een voorouderkennisbank. Hier staan verhalen en alle dialoogverslagen van de buurt van de afgelopen twee eeuwen. Met die kennisbank kun je praten. We noemen haar de artificial ancestor of kunstmatige voorouder. Onze communicatie-apparatuur staat op het plein van de ochtendkoffie en het rad. Onze grootouders hebben op een gegeven moment gedacht dat de verbondenheid in het hier en nu onder druk stond toen iedereen zijn eigen digitale communicatiemiddelen gebruikte. Ze maakten er als experiment een gemeenschapsmiddel van en dat hebben we nooit meer teruggedraaid.
Kijk, daar zie je kunstmatige voorouder die ons team traint voor de jaarlijkse Amsterdamse volksspelen. Het ondersteunt coach Meshach bij analyse van de tegenstander en tactische plannen.
Kom meeluisteren en veel plezier vandaag bij het kijken naar de Spelen!
Wat was jouw wens voor de toekomst van onze jarige stad? Hoe zou Amsterdam eruitzien in 2050 en daarna? Wat zouden we eten, hoe zouden we ons door de straten bewegen, hoe zouden we wonen en samenleven? Van 12 t/m 21 juni 2025 dachten, praatten en deden Amsterdammers mee tijdens de ToekomstTiendaagse. Bezoekers lieten zich inspireren door talks, duurzame modeshows, VR-installaties, e-cart races, hackathons en nog veel meer.
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
