Jongeren van scholen in het voortgezet onderwijs in Amsterdam deden mee aan een verhalenwedstrijd in het kader van de viering van Amsterdam 750, met als startpunt: “Mijn Amsterdam in de toekomst”. Dit is het verhaal van Salomon.
Het was een warme dag in 2050. Ik had nog niet echt plannen. Maar ineens kreeg ik zin om naar Café-Restaurant Amsterdam te gaan. Geen idee waarom maar het kwam gewoon opeens in me op. Toen ik daar vroeger kwam, was ik 15 jaar. Nu ben ik 40. Maar ik wist nog precies hoe het eruit zag: grote ramen, hoge plafonds en lekker eten. Vooral de friet met mayo vond ik toen super lekker.
Ik pakte m’n e-scooter. Hij rijdt vanzelf, dus ik hoefde niks te doen. Onderweg gebeurde iets vets. Bij het Westerpark gaf een groep jongeren een concert. Ze dansten op een zwevend podium boven het water en de muziek kwam uit de grond. Alles leek te zweven. Ik filmde het met m’n bril, het was echt cool.
Na een tijdje kwam ik bij het restaurant. Van buiten zag het er nog steeds hetzelfde uit. Maar van binnen was alles vernieuwd, er groeiden planten aan de muur die stroom opwekten en de tafels waren van gerecycled hout. Ik liep naar binnen en bestelde via een hologram. Alles ging super snel. Ik nam een burger met friet en toffeecake. Dat had ik vroeger ook gegeten. Toen kwamen er robots die het eten brachten. Toch kwam er ook een echte ober even een praatje maken. Dat vond ik wel fijn.
Ik ging zitten en keek om me heen en opeens zag ik dat ik op precies dezelfde plek zat als toen ik 15 was, toen zat ik hier met m’n ouders. Toen ik terug naar huis ging, begon het zacht te regenen, maar m’n jas werd automatisch waterdicht. Iemand op straat zei dat hij m’n schoenen cool vond. Ze veranderden van kleur met m’n stemming. Ik moest lachen.
Auteur: Salomon School: Fons Vitae 3 havo
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
