Jongeren van scholen in het voortgezet onderwijs in Amsterdam deden mee aan een verhalenwedstrijd in het kader van de viering van Amsterdam 750, met als startpunt: “Mijn Amsterdam in de toekomst”. Dit is het - winnende - verhaal van Emma.
Het was weer eens een normale dag in de stad. Megadruk. Overal van die elektrische autootjes en ook robots die de straten schoonmaakten. En dan sta ik weer dag en nacht op de Dam met een wereldbol op mijn schouders die toch steeds verandert.
Eerlijk gezegd vond ik het vijfentwintig jaar geleden leuker, in 2025. De wereldbol was minder zwaar. Elk jaar voelt hij zwaarder. Ik zag echte mensen die de straten schoonmaakten en ik rook de geur van verse friet en wafels.
Mensen denken vast dat ik gewoon een standbeeld ben dat een wereldbol draagt, maar ik heb ook gevoelens. Inmiddels ben ik eraan gewend. Er kwam een duif naast mij zitten. Die kan heerlijk vrij vliegen waar hij maar wil, dacht ik. Hij zei: ‘Goedemiddag, ik zou oppassen voor morgen’ en vloog weg. Huh, dacht ik, wat bedoelt hij daarmee?
Ik keek rustig rond en genoot van de zonnestralen die op mijn stenen hoofd schenen. Ik sloot mijn ogen en droomde dat ik naar beneden vloog en op de grond kon staan, om de wereldbol neer te zetten en gezellig bij de mensen te zijn. Ik deed mijn ogen open en het was alweer bijna donker. Er zat een andere duif naast me. Hij staarde me aan en zei: ‘Succes voor morgen’ en vloog weg. Wat hebben die duiven toch, dacht ik.
Op een gegeven moment zag ik dat er tien vrachtwagens aan kwamen rijden en heel veel bouwvakkers en robots. Wat moet dit nou voorstellen, dacht ik, maar ik probeerde het te negeren en fantaseerde verder over mijn droom.
Het was de volgende dag en ik opende mijn ogen. Ik kon mijn eigen ogen niet eens geloven, maar er stond een heel grote fabriek midden op de Dam. Het was overal op het nieuws, zag ik op de borden. Er werd kleding geproduceerd met veel uitstoot. Ik kon de wereldbol niet meer aan, hij werd veel en veel te zwaar.
Toen was ik er helemaal klaar mee, ik was op, ik hield het niet langer. Ik tilde de wereldbol op en gooide hem van m’n schouders af, naar beneden, daar ging die. Op de grond brak hij in stukjes. Iedereen keek verbaasd naar boven. Gelukkig kreeg niemand hem op z’n kop. Ik besloot om weg te lopen, geen idee waarheen, weg van de mensen, weg van alle gassen en robots, weg van de wereldbol.
Het was een week later. De wereldbol lag nog steeds in stukjes, alsof hij hoopte dat ik ooit nog terug zou keren. Niemand wist waar ik was, voor één keer in m’n leven werd ik echt gezien, er werd over me gepraat. Ik was niet ver, ik moest gewoon even weg van alles.
Hopelijk is de fabriek weg, dacht ik. Ik had veel gedachtes, want ik kan niet praten. Wat zullen mensen denken als ik terugkom? Ik besloot om terug te keren en te doen wat ik altijd al wilde doen. Daar liep ik, langs de negen straatjes, door de Kalverstraat uiteindelijk door naar de Dam. Iedereen staarde, fluisterde en filmde me. Maar ik liep door naar de wereldbol.
Ik pakte een stukje op en hield het stevig vast. Er rolde een waterdruppel over mijn oog. Tegenover me stonden mensen, ook te kijken. Ze knikten naar elkaar en hielpen de wereldbol te maken. Er kwam steeds meer hulp. Ik stond er met heel veel blijheid en trots. Daar stond hij dan, zo goed als heel. Ik stond ernaast en besloot daar te blijven, net als in mijn droom.
Auteur: Emma School: Vinse School V4HV
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
