Zijn werk voor verfgigant AkzoNobel bracht de Poolse Darek Winski naar zijn geliefde Amsterdam. Waar zijn leven met zijn Tsjechische vrouw Nicola deels draait om hun ‘covid-baby’: hond Frida
Amsterdam beleeft haar tweede hittegolf van de maand. Normaal gesproken wandelt Darek Winski (53) elke avond rond een uur of zeven door het Rembrandtpark met zijn Franse bulldog Frida. Maar vandaag? Nee, Frida houdt niet zo van temperaturen boven de dertig graden, dus blijven ze maar thuis. Voor het eerst in lange tijd zijn ze met z’n tweeën – Darek’s vrouw Nikola is in het buitenland. En als er dan iemand aanbelt bij hun appartement op nummer 750 op de zevende verdieping, doet Darek gewoon open. Zonder eerst via de intercom te vragen wie het is. “Ik ontmoet graag nieuwe mensen. Dat is soms lastig in deze stad.”
Binnen in het ruime appartement in Amsterdam Nieuw-West is het zonneklaar wie hier de belangrijkste huisgenoot is: Frida. Er staat een beeldje van haar, een mok, een vaas, en op de grond ligt een reusachtige knuffel. “Frida is heel belangrijk voor ons. Zonder haar zouden we nog niemand hebben leren kennen in het jaar dat we hier wonen. Maar Frida is echt een verbinder.” Door Frida zijn ze inmiddels bekende gezichten in het Vondelpark, hun favoriete plek van Amsterdam. Ze raken dagelijks aan de praat met andere hondenbezitters, expats, Amsterdammers. “We herkennen vaak eerst de hond, en dan pas het baasje.”
Frida is onze ‘Covid-baby’, vertelt Darek. Tijdens de eerste lockdown van 2020 zaten hij en Nikola vast in een Pools kustplaatsje. Uit verveling kochten ze een hond. Frida, een Frans ras met een Duitse stamboom, maakt hun gezin Europees: hij is Pools, Nikola Tjechisch en Frida dus Duits. “Misschien dat we daarom zo van Amsterdam houden,” zegt hij. “Het is een internationale mengelmoes.”
Darek woonde zijn hele leven in het Poolse Gdańsk. Een soort mini-Amsterdam, noemt hij het. Dat komt door de nauwe handelsbanden tussen de twee steden in de 17e eeuw. Hollandse architecten landden in de Poolse stad en brachten gevels en grachtjes in Amsterdamse stijl. Die invloed is nog steeds aanwezig: er zijn zelfs meer restaurants die Hollandse stamppot serveren dan Darek in Amsterdam heeft kunnen vinden. “Ik ken hier alleen restaurant Moeders. Daar voelt en smaakt het echt als Gdańsk.”
Amsterdam was voor Darek altijd als een tweede thuis. De afgelopen twintig jaar kwam hij er regelmatig, voor werk of gewoon voor de lol. Altijd naar hetzelfde hotel, dezelfde Italiaan, dezelfde bar, dezelfde ober. “Geen verrassingen. Dat gaf een gevoel van thuiskomen.” Tien jaar geleden belandde hij toevallig tijdens Koningsdag in de stad. Dansende mensen, een biertje in de hand, grachten vol boten, en natuurlijk alles in uitbundig oranje. “Toen wist ik het zeker: die Amsterdammers, die weten wat leven is.”
Toen zijn werkgever (verfgigant AkzoNobel) hem vorig jaar een baan in Amsterdam aanbood, hoefde hij dan ook niet lang na te denken. “Binnen vijf minuten wist ik: dit gaan we doen,” zegt hij. “Mijn vrouw had iets langer nodig.”
Ondanks de overeenkomsten in architectuur, is het leven in Amsterdam anders dan in Gdańsk. Het zijn vooral verschillen waar Darek blij van wordt. “In Polen zat ik altijd in de auto. Hier fiets ik elke dag. Het is schoon, stil, groen.” Iedereen beweegt, van jong tot oud. “De eerste bejaarde met een fiets in Gdańsk moet ik nog ontmoeten. Maar hier is het de enige manier van transport”. Alleen bij regen laat hij de fiets staan. “Zó Nederlands ben ik nog niet,” zegt hij met een grijns.
De vrijheid, het gevoel dat alles hier kan – Darek vindt het inspirerend. “Iedereen lijkt te doen wat hij leuk vindt in het leven.” Zijn kapper is daar het perfecte voorbeeld van. Hij is doordeweeks kapper, in het weekend DJ, en tussendoor ontwikkelt hij parfums. Gewoon, omdat dat is waar hij blij van wordt. “In Polen zie je dat niet, die vrijheid. Maar hier is het normaal.”
Toch zijn er ook wel wat dingen die Darek mee zou willen nemen uit Polen. De manier hoe mensen contact maken, bijvoorbeeld. In Polen of Tsjechië schuift iemand in een bar gewoon bij je aan. “Hier word je vreemd aangekeken als je dat doet. Geloof me, we hebben het geprobeerd.” Ook aan de lange werkdagen achter een laptop moest hij wennen. “Het is efficiënter, maar mensen zijn denk ik niet gemaakt om zo lang naar een scherm te staren.”
Om die schermtijd te compenseren, trekken en zijn vrouw in de weekenden zoveel mogelijk op uit. “We proberen elke week een nieuw koffietentje uit. Daarna wandelen we met Frida in het Vondelpark – dat is inmiddels onze vaste route.” Met dat uren wandelen verdienen ze af en toe wel een beloning, vindt Darek. Het liefst in de vorm van poffertjes. Die typisch Hollandse lekkernij ontdekten ze in de donkere wintermaanden. Ergens in Oud-West stuitten ze op een klein kraampje waar ze in de vrieskou voor het eerst de magische “mini-donuts” proefden. “Ik weet nog steeds niet hoe je het uitspreekt, maar ze zijn heerlijk”, lacht hij.
Of ze hier voor altijd willen blijven? Absoluut. “We hebben het goed. De prijzen zijn hoog – huur, boodschappen, belastingen – maar in ruil krijg je rust, ruimte en kwaliteit van leven. En dat gevoel van vrijheid.” Op den duur wel in een ander huis: Derek droomt van een kleine benedenwoning, gemaakt van bakstenen, in het oude deel van de stad. Misschien zelfs met een klein tuintje. En wie weet, ooit nog een woonboot. Al is Nikola daar minder enthousiast over. “Zij komt uit een land zonder zee. Ze houdt niet zo van water,” zegt hij lachend. Maar een eigen plek in Amsterdam, dat staat vast. Als Frida het maar leuk vindt.
Noortje Smeltink van Bureau Wibaut
Wij zijn BUREAU WIBAUT: onafhankelijke en ervaren freelance journalisten voor kranten, tijdschriften, radio en televisie die samen werken op een bureau. Bureau Wibaut is een collectief van 20 journalisten. Ieder werkt voor zich, maar we slaan ook regelmatig enkele handen ineen. Onafhankelijke journalistiek is onze basis – aangevuld met allerlei projecten die we in opdracht en in nauw contact met klanten uitvoeren. Onze specialisaties variëren van wetenschap en politiek, tot cultuur, lifestyle, sport en geschiedenis. Bijna alles dus.
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
