“Ze noemen het hier niet voor niets Scheiburg”. Als het goed is, gaat Linda Osnabrug binnenkort weer naar India, haar toevluchtsoord, naast IJburg, waar ze tevreden is maar toch niet echt haar hart verloor
Het is altijd weer even wennen als Linda Osnabrug (60) na een van haar reizen naar India terug is in Amsterdam. Dat geklaag, die verwende mentaliteit. “Bij mijn opdrachtgever vonden twee mensen, in vaste dienst, dat ze niet genoeg vakantiedagen hadden. Ik zei: jullie moeten echt niet zeuren, kijk eens wat voor gespreid bedje je hebt! Je hebt zoveel vrijheid, je kunt thuiswerken wanneer je wilt, ik vind dat ingewikkeld. En tegelijk verval ik dan weer in een oordeel, en dat ben ik nou net aan het afleren in India.”
Twee keer per jaar gaat zelfstandig coach en veranderconsultant Osnabrug naar India. Vier, vijf weken per keer, en als het even kan nog langer. Eerst reisde ze rond, nu komt ze vooral om te hangen. En om oude Indiase geschriften te bestuderen, dat ook, maar er komt ook al een heleboel op haar af als ze er gewoon is. Osnabrug bestudeert de leer van de Advaita Vedanta, een filosofische stroming binnen het hindoeïsme. “Deze leer is non-duaal. Er is geen goed of fout, je leeft zonder oordeel. Aanhangers geloven dat je niet je lichaam bent, niet je gedachten, maar een ziel die op dit moment in dit lichaam is beland. Je bent daar om lessen te leren, en als je dat genoeg hebt gedaan, incarneer je in een volgend lichaam.”
Als het goed is, gaat Osnabrug binnenkort weer naar India. Maar eerst komt haar dochter weer thuiswonen, de onderhuur van haar kamer in de Weesperflat houdt op. Vier jaar woont Osnabrug nu in dit appartement. Ze kwam naar de stad om als reclamefotograaf te werken.
Eerst woonde ze in De Pijp – “Heel leuk, maar daar zou ik het nu veel te druk vinden” –, toen in een oude school in de Watergraafsmeer en later werd het Java-eiland: de Sumatrakade en de Javakade. “Toen mijn dochter kwam, werd dat echt te klein. Ze heeft nog een tijdje in een veredelde kast gewoond, maar dat draagt ze ons nog steeds na.” Dus werd het IJburg, een logische stap, een groot huis met een inpandige parkeergarage en een steiger aan het water. Twaalf jaar woonden ze daar als gezin, tot de scheiding kwam. Klein glimlachje: “Ze noemen het hier niets voor niets Scheiburg.” Haar ex woont nog in het grote huis aan het water, zij vond een appartement op loopafstand. Een stuk kleiner, ja, maar zeg haar niet dat ze aan het kortste eind heeft getrokken. “Ik ben gewoon weggegaan. Ik wilde geen ruzie.”
Ze is tevreden hier, het water is mooi, ze heeft veel vriendinnen in de buurt, overgehouden aan de jaren langs het schoolplein staan. De kinderen vlogen uit, de moeders bleven. Maar IJburg heeft haar hart niet gestolen. “Ik vind het te blokkerig, te grauw, en eigenlijk ook best saai. Maar het is een comfortabel leven.” Terug naar de binnenstad wordt lastig, dat kan ze nooit meer betalen. Maar ze voelt zich wel een echte Amsterdammer. Ze beweegt zich gemakkelijk door de stad, en had met haar partner destijds ook bewust de keuze gemaakt hun kinderen hier te laten opgroeien. “We houden ook erg van de natuur, dus Broek in Waterland was ook een optie, maar wilden onze kinderen wereldwijs maken.” Soms heeft ze daar wel spijt van, want haar zoon was bijvoorbeeld net in Iran toen er gebombardeerd werd. Inmiddels zit hij veilig in Turkije, maar toch. “Hij is net zo reislustig als ik.”
Wat ze heeft geleerd van de stad? Ze grijnst. Geduld hebben bij het zoeken van een parkeerplek. Zeker in De Pijp was dat altijd een crime. Dat gezegd hebbende: van haar mag het aantal auto’s in de stad wel worden gehalveerd. Al dat blik op de grachten, dat is toch niet meer van deze tijd. En die buitenlandse toeristen die Amsterdam gebruiken om te leren fietsen – daar vindt ze ook wel wat van. Levensgevaarlijk.
Maar verder is ze gelukkig. Het appartementencomplex is fijn gemengd, ze is de enige witte bewoner op haar verdieping. “Bij ons oude huis op IJburg leek iedereen op elkaar. In de parkeergarage stonden allemaal dezelfde dure auto’s. Zo saai.” Ze komt niet bij haar buren over de vloer, maar ze nemen wel elkaars pakketjes aan en hebben de reservesleutel. “Ik weet nog dat ik na de scheiding bij dit huis ging kijken. Het moest dicht bij ons oude huis zijn, want onze dochter woonde nog thuis. Ik stond in de woonkamer en zag het licht, en het water, en dacht: hier kan ik wel een tijdje zitten. En al helemaal toen ik het huisnummer zag. 750, dat is gewoon een heel mooi getal.”
Vera Spaans van Bureau Wibaut
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
