Jongeren van scholen in het voortgezet onderwijs in Amsterdam deden mee aan een verhalenwedstrijd in het kader van de viering van Amsterdam 750, met als startpunt: “Mijn Amsterdam in de toekomst”. Dit is het verhaal van Mehyar.
De lucht hangt stil. Geen geur, geen kleur, geen geluid. Alleen grijs.
Adam zet zijn voet op het oude pad. Zijn masker sist bij elke adem. Alles wat hij voelt, ruikt of hoort, gaat door een filter.
Voor hem ligt het zwembad — leeg, gescheurd, alsof het hart eruit is getrokken. Hij knielt en veegt met zijn mouw over een halfvergaan bord. Noorderpark, leest hij zacht, zijn stem klinkt dof achter het masker.
Adam wil iets wat hij nooit echt gekend heeft, alleen uit verhalen van zijn moeder: frisse lucht, zon op je huid, het lachen van kinderen in water. Hij wil rennen, vallen, ademen. Echt ademen.
Hij sluit zijn ogen. In zijn hoofd hoort hij vogels. Hij ziet bomen vol blaadjes. Hij voelt wind op zijn wangen.
Zijn hand glijdt naar zijn masker. Hij weet dat het niet mag. Maar iets in hem duwt. Gewoon één keer. Eén adem. Eén seconde.
Hij begint te draaien aan de sluiting. Zijn vingers trillen.
Dan — een zoemend geluid. Een rood licht op zijn huid. Een drone.
Adam bevriest. Als hij het masker afzet, weet het systeem het. Hij krijgt puntenaftrek. Mogelijk wordt hij opnieuw gestuurd naar het centrum, waar ze “verlangen” uit je hoofd halen.
Zijn hand zakt.
Hij kijkt nog één keer naar het zwembad. Niet als ruïne, maar zoals het ooit was in zijn verbeelding: blauw water, kinderstemmen, zon die danst op de tegels.
Hij draait zich om, langzaam. Loopt weg met zware stappen. Zijn rug recht, zijn gezicht verborgen.
Maar in zijn borst klopt iets dat het systeem niet kan stoppen.
Hij wil voelen. Hij wil leven.
En diep vanbinnen weet hij: dat verlangen laat zich niet wegfilteren. Niet voor altijd.
Auteur: Mehyar School: Cygnus gymnasium
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
