Jongeren van scholen in het voortgezet onderwijs in Amsterdam deden mee aan een verhalenwedstrijd in het kader van de viering van Amsterdam 750, met als startpunt: “Mijn Amsterdam in de toekomst”. Dit is het verhaal van Japheth.
Pablo was 12 jaar oud toen hij met zijn moeder, zus en broer vanuit Mexico naar Amsterdam verhuisde. Ze zochten naar een beter leven. In Mexico was het leven moeilijk, maar in Amsterdam hoopte Pablo dat alles beter zou worden. De stad was heel anders dan het dorp waar ze vandaan kwamen. De grachten, de fietsen, de tulpen en de verschillende talen alles was nieuw en spannend.
Maar al snel begon Pablo zich anders te voelen. Op school keek iedereen hem vreemd aan. Zijn klasgenoten zeiden dingen die Pablo slecht lieten voelen en pijn deden, zoals “mexicaantje” of “avocado.” Hij begreep niet waarom ze zo gemeen tegen hem waren. Hij was toch gewoon een normale jongen Waarom konden ze hem niet normaal behandelen?
Op een dag vroeg een jongen uit zijn klas: “Waarom kom je eigenlijk naar Nederland? We hebben hier al genoeg mensen, we hebben je niet nodig.” Die woorden raakten Pablo hard. Hij wilde graag vrienden maken, maar het leek wel of de andere kinderen hem niet wilden. Ze lachten om zijn accent als hij Nederlands sprak en dat maakte hem verdrietig. Hij voelde zich niet welkom.
Thuis bij zijn moeder was het beter. Ze zei altijd: “Laat de anderen niet bepalen wie jij bent, Pablo.” Maar vaak voelde, hij dat hij in zijn eentje was, hij voelde zich steeds een buitenstaander. Hij wilde gewoon vrienden maken en zich thuis voelen in de stad, maar het leek zo moeilijk. Elke dag probeerde Pablo het, maar het voelde alsof de anderen altijd naar zijn uiterlijk of afkomst keken in plaats van naar wie hij echt was.
Het is 8 juli 2030. Pablo is 18 jaar oud en woont nog steeds in Amsterdam. Hij is pas klaar met zijn middelbare school en gaat naar het HBO. Pablo liep rond in het centrum van Amsterdam en een kleine Mexicaanse jongen komt naar hem toe en start het gesprek en vraagt: Ben je Mexicaans? Pablo beantwoord de vraag en zegt ja daarna zegt het kleine Mexicaanse jongetje ‘je lijkt op een succesvolle ondernemer’ Pablo lacht en zegt ‘dank je wel’ daarna vraagt dat jongetje: Heb je advies om hoe je moet behandelen met discriminatie? Pablo zegt precies wat zijn moeder tegen hem had gezegd toen Pablo klein was: ‘Laat anderen niet bepalen wie jij bent’ Het kleine jongetje neemt het advies aan en zei het jongetje:’Isgoed zal ik doen’ en toen eindigde het gesprek.
Pablo vroeg zich vaak af of dit ooit zou veranderen. Na zolang dat Mexicaanse kinderen in Nederland gediscrimineerd worden. Zouden de Mexicaanse jongens die naar Nederland komen altijd de vreemde jongen blijven in een stad die hij nu zijn huis wilde noemen?
Auteur: Japheth School: Lelylyceum, klas 2HD
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
