Jongeren van scholen in het voortgezet onderwijs in Amsterdam deden mee aan een verhalenwedstrijd in het kader van de viering van Amsterdam 750, met als startpunt: “Mijn Amsterdam in de toekomst”. Dit is het verhaal van Cleo.
Geluiden vullen de verse lucht. Je hoort gesprekken van de nieuwe achtbaan die net is gelanceerd bij de centrale boom, gesprekken van de nieuwe hot-dog kraam naast de nieuwe burgerkraam, algemene gesprekken van families met hun kinderen en het blaffen van een holografische hond. Mensen staan in slangen, zitten op banken of op het gras en ik sta kort om op de knop te drukken die de stoomtrein start. Dit is het Amstelpark in het jaar 2225. Een van de meest bezochte toeristische ervaringen van Amsterdam.
Ik stap binnen het park de volgende dag. Het is zaterdag en de zon lacht iedereen toe. Sandra. Mijn naam staat altijd links van mijn kantoordeur en dat in een heel mooi, diep blauw. Dat is namelijk de kleur die elke data analyst die hier werkt verdiend. Bij TOURI is alles altijd goed georganiseerd. Alles is op de juiste plek en geen fouten zijn in zicht. Maar goed, hiervoor is onze hele organisatie verantwoordelijk om het Amstelpark te besturen. Ons motto is dat we elk klein, verborgen hoekje van het park perfect moeten houden, zodat onze bezoekers perfecte beoordelingen achter kunnen laten, zowel als perfecte ervaringen en herinneringen voor hun leven lang mee kunnen nemen.
Mijn ogen wandelen naar het kindje dat zijn ijs net per ongeluk heeft laten vallen. Het begint te huilen en ik kijk naar hoe de moeder hem probeert te troosten. Geen 10 seconden later komt een hele moderne figuur ter redding. Snel maakt het de grond schoon en geeft het kindje zijn aardbeienijsje terug alsof het nieuw was. Een stralend gezicht plaatst zich op het kindjes gezicht. Ik kijk uit naar alle gebouwen die er heel netjes en technologisch uitzien. Ik kijk uit naar de holografische dieren die in de holografische dierentuin huppelen.
Ik kijk naar drie fonteinen die naar kleine watervallen leiden. Naar de rode, roze, blauwe, paarse bloemen die door de wind dansen. En plotseling staat de figuur die eerder het kind hielp met zijn ijsje voor me. Het is TOURI, de leider van het hele AI-systeem van het park. Als robot ziet hij en doet hij natuurlijk alles. Hij bemerkte dus nu ook dat ik op het moment geen taak uitvoer. Niet eens een woord hoeft hij te zeggen en ik weet dat hij me weer een nieuwe opdracht wil geven. Al een lange tijd had ik het gevoel dat TOURI iets persoonlijks tegen me had. Ik wens ik zou het aan je kunnen vertellen, maar zelf weet ik het ook niet.
Langzaam begint de zon onder te gaan en lichte, glinsterende sterretjes versieren de paars-blauwe hemel. Er zit nog één laatste taak voor me te wachten voordat ik eindelijk naar huis mag. Maar ik herken het niet. Dit specifieke gebied bevat geen duidelijke data en er zijn geen beoordelingen of geen enkele sporen van een bezoekersaantal op mijn scherm te vinden. Het is een lange wandeling daar naar toe. Nog een paar stapjes en ik sta ervoor. Toch herken ik het nog steeds niet. De lampjes laten me weten dat ze hetzelfde gevoel hebben aangezien hun lichten niet eens aan zijn.
Zondagmorgen kwam ik een half uur eerder naar werk om het gebied opnieuw te bekijken. Ik deed het stiekem, want ik wilde niet dat TOURI het zou bemerken. Mijn scherm was dus niet verbonden, maar de weg te vinden was niet zo ingewikkeld. Het was alsof ik het iedere dag kwam bezoeken, terwijl dat helemaal niet het geval was. Mijn voeten verpletteren de kleine kobbelsteentjes onder mij en worden momenten later helemaal bedekt door grote streken gras.
De stilte voelt te goed. Onrealistisch. Alsof ik het jarenlang niet heb geweten hoe stil het in de natuur kan zijn. Het is zo ongelofelijk groen, de vogels zingen en ik probeer in het moment te leven. Plotseling voel ik een kleine hand die uit draden is gemaakt op mijn schouder. Het geeft me ongemakkelijk kippenvel en ik draai me om. TOURI. TOURI die me confronteert en vraagt wat ik hier in Gods naam aan het doen ben. Hoe heeft hij me gevonden?
Oneindelijke vragen stormen door mijn hoofd, terwijl de robot geschokt is van zijn zicht. Er ontstaat een crisis en hij verlangt dat dit verborgen gebied ter plekke moet verdwijnen. In zijn ogen creëert dit een negatief beeld van het park voor onze bezoekers, omdat het imperfect is. Ik probeer hem te kalmeren, maar hij blijft in paniek te raken. Het is zo erg dat hij me zonder werk het park laat verlaten. Huilend liep ik naar huis, de tranen liepen over mijn rode wangen. Het was toch niet mijn fout? Mijn toegangspas was weg en ik werd uit het systeem buitengesloten. Maar dat stopte me niet om het de volgende dag weer te bekijken. Mijn nieuwsgierigheid was te groot.
Ik zat in het midden van het gebied, mijn benen onder mijn bil. Mijn vingers voelden aan het verse gras. Ik adem diep in en uit en sluit mijn ogen. Soms is alles wat we nodig hebben een moment van acceptatie. De wind struikelt over mijn huid en ik krijg weer kippenvel. Deze keer was het niet ongemakkelijk. In de rustige omgeving werd me duidelijk dat dit de echte ziel is van het park. Dingen hoeven niet altijd perfect te zijn, want soms is imperfectie ook perfectie.
Auteur: Cleo School: Denise
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
