Ze werd bekend als minister van Volksgezondheid. Els Borst, toen nog Els Eilers, maakte als kind de Tweede Wereldoorlog mee in Amsterdam. Tot die tijd had ze een gelukkige jeugd in Amsterdam. Haar vader, Dick Eilers, was manager van een kleine fabriek en haar moeder, Lien Eilers-Dorfmeijer, was huisvrouw. Ze woonden in een appartement in de Rivierenbuurt. De Duitse bezetting bracht echter geweld en onzekerheid, vooral door de vervolging van Joodse families in haar buurt. Ook was ze als kind gedwongen getuige van een gruwelijke groepsexecutie op straat.
Tijdens de Hongerwinter logeerde Els bij de familie Langereis in Anna Paulownapolder. Tussen 1945 en 1954 schreef ze brieven met de boerenfamilie, die haar had geholpen de oorlog door te komen. Na de oorlog keerde Els terug naar Amsterdam, maar haar ervaringen op het platteland hadden haar perspectief veranderd. Ze miste de vrijheid van het boerenleven, maar vond uiteindelijk haar weg in de stad. Op het Barlaeus Gymnasium maakte ze vrienden voor het leven.
In 1949 werd ze als zeventienjarige middelbare scholier geselecteerd om deel te nemen aan het World Forum of Youth, georganiseerd door de Verenigde Naties. Het forum bracht jongeren uit verschillende landen samen om vrede te bevorderen. In een zeldzaam dagboek beschreef Els haar ervaringen en emoties tijdens dit verblijf. Juist door weg te gaan uit Amsterdam, werd ze enthousiaster over haar eigen stad. Ze besloot geneeskunde te studeren aan de Universiteit van Amsterdam en werd daarna een prominente figuur in de medische en politieke wereld.
Dit verhaal is gebaseerd op een hoofdstuk van Nele Beyens in Amsterdam Diaries, Life Writing and Identity. Urban Lives (Amsterdam University Press 2025). Redactie: Marleen Rensen, Leonieke Vermeer, Laura van Hasselt en Ernestine Hoegen). Vanaf 24 oktober gratis online te lezen
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
