Met Spoken Word opende Gershwin Bonevacia de Toekomsttiendaagse op 12 juni 2025 in Amsterdam in Motion. Lees hier zijn hele tekst en bekijk de aftermovie van de Toekomttiendaagse!
In 2050 zijn we opgehouden met doen alsof we elkaar niet nodig hebben, alsof sterkte betekent alleen kunnen zijn, alsof liefde niet het belangrijkste werk is dat er bestaat.
We maken nog ruzie over wie de afwas doet, over welke muziek, over hoe hard je mag lachen om elf uur ’s avonds, over de kleur van de gordijnen, over de betekenis van thuis.
In 2050 wordt Amsterdam een werkwoord: Amsterdammen betekent dan samen ademhalen in kleine ruimtes, elkaars verhalen onthouden. De stad leert lopen van kinderen die nog weten hoe je traag kunt zijn.
In de toekomst hebben we geen haast meer; het is al ingehaald. De tram glijdt voorbij als een fluisterend geheim. De stad heeft haar prioriteiten herontdekt: mensen boven machines, verbinding boven snelheid.
In 2050 kijken we terug. Hoe mensen toen samenkwamen om te dromen over vandaag. Hun dromen waren bescheidener dan onze werkelijkheid.
De stad is nog steeds een museum. De vaste collectie bestaat nog steeds uit Noorderlingen, het Bos en Lommerplein, de Indische Buurt. Niet iets dat ons overkomt, maar iets dat we samen schrijven, elke dag opnieuw.
En tegelijkertijd is onze toekomst niet een IKEA-kastje dat je in elkaar schroeft met goede bedoelingen. Alsof Amsterdam een whiteboard is waar je met gekleurde stiften een betere wereld op kunt tekenen.
Leven we in 2050 in een Amsterdam dat alleen verandert omdat kapitaal dat wil. Omdat algoritmes dat bepalen. We reizen door een stad die ons beter kent dan wijzelf, sensoren die onze hartslag meten, camera’s die onze emoties lezen.
Als we praten over duurzaamheid in de stad, hebben we het dan ook over duurzamer gelijk?
In 2050
Er is één opdracht: onderdeel zijn van een culturele beweging, juist in begrenzing alle immateriële waarde in je voelen stijgen.
In 2050 is kunst een religie waaraan je vast kan houden als je bent blijven hangen, of niet meer omhoog durft.
In 2050 is Amsterdam het canvas. Overal nog sporen van een oude compositie, maar voldoende ruimte om te kleuren, zodat je kan zeggen: de stad is ook van mij.
In 2050 zijn we verder, niet omdat we beter zijn, maar omdat we meer onszelf zijn geworden.
En omdat we de regels kennen:
Pas als jij jouw favoriete Indonesische toko hebt zien veranderen in een hipsterkoffiebar met antracietkleurige muren, je het verschil weet tussen Oud-West en BoLo & Co,
de drukte geen ergernis meer in je opwekt, maar je de hoekjes met groen begint te zien in de hernoemde steegjes.
Als je kan schakelen tussen het perspectief van een bicultureel transgender persoon en het lot van een oudere witte Noorderling die het allemaal niet meer zo goed kan horen.
Als je in het winkelcentrum van Reigersbos bent geweest, de laatste metro hebt gemist, onderdeel bent van een broedplaats, je je regelmatig afvraagt: waar stond mijn fiets ook alweer?
Als je de pijn voelt van de ongelooflijk lange weg die sommige mensen hebben afgelegd om hier te zijn, klein maar mooi stukje grond.
Als het soms ook even kan schuren, je iemand ‘Klootzak!’ toeroept, maar niet bang bent om terug te keren om te zeggen dat je het niet meende.
Als het levenslied van Adje, André Hazes of THC ook in 2050 jou op het lijf geschreven is, je Smibanese kan praten of Patta rockt.
Pas als je je druk maakt om de huizenmarkt, maar tegelijkertijd voor geen cent verderop zou willen wonen, je ziet hoe er steeds meer stadsgenoten noodgedwongen afscheid nemen.
Als je je fijn voelt in een stampvolle, bloedhete tent op Kwaku, de Uitmarkt, Milkshake, in Paradiso. Je zorg draagt voor de mensen en het ritme,
niet alleen bij leven maar ook daarna, verheven tot grafmonument.
Pas dan kun je zeggen: ik ben een Amsterdammer.
Gershwin Bonevacia
* De verhalen die worden gepubliceerd op deze website weerspiegelen niet per se het beleid van de gemeente Amsterdam, maar zijn een creatieve uiting van de makers.
